JULIA

Erick Zonca levert na tien jaar een weerbarstige film af.

Tien jaar na la vie rêvée des anges komt Erick Zonca met een nieuw droomleven van een engel, op het eerste gezicht geïnspireerd door gloria van het Amerikaanse indie-icoon John Cassavetes. Tien jaar is een lange tijd om te wachten op een filmmaker die zoveel indruk maakte met die vorige film en op het filmfestival van Berlijn, waar julia eerder dit jaar werd vertoond, was het dan ook een zenuwachtig voetjetrappelen om Zonca’s nieuweling te zien. En toen, de volgende ochtend, was het stil.
Julia is een vrouw van midden veertig die zich avond aan avond door haar alcoholische habitat van de bars en nachtclubs van Los Angeles beweegt. In het begin van de middag leeft ze weer op om vervolgens in de vroege uren van elke ochtend ten onder te gaan. Hoe het zover is gekomen zien we niet en of ze dit leven echt wil verlaten weten we ook niet. Alles is een waas geworden. Als een van haar AA-collega’s vraagt te helpen bij de ontvoering van het zoontje dat haar is afgenomen, ziet ze niet dat het een totaal kansloze actie is. Het tweede uur van de film volgt de rit die Julia met het kind maakt tot ze uiteindelijk in Mexico belanden.
Het blijkt met de film allemaal anders te liggen dan gedacht. Hoewel Zonca zich liet inspireren door Cassavetes is het geen eerbetoon. In een interview zei Zonca dat hij iets wilde schrijven over iemand van halverwege de veertig en in eerste instantie uitging van een Engels stel dat in Siberië de zoon van een Russische oligarch wil ontvoeren. Maar Siberië was notoir ongezellig en bovendien spreken de Russen Russisch en dus verhuisde de setting naar Los Angeles en daarna, omdat dat goedkoper was, naar Mexico. En de mannelijke hoofdrol verdween uit het script. Hoewel de film in zijn fixatie op de hoofdpersoon een eerbetoon aan actrice Tilda Swinton lijkt, is ook dat onzin. Zonca wilde eerste Julianne Moore maar die had te weinig tijd.
julia is een weerbarstige film. Het is verleidelijk om een actrice als Swinton in een film als deze te bewonderen maar in werkelijkheid is ze niet uitzonderlijk goed.
Gelukkig, want Swinton is meer geschikt voor de rol. En haar metamorfose is niet eens helemaal geloofwaardig. Maar wat de film — en het kost een moment om dat te beseffen — speciaal maakt is dat hij zijn uiterlijk van thriller naast zich neer lijkt te leggen. Alsof zich achter die vermomming iets anders bevindt. Het voelt als een gedicht waarvan de woorden niet willen komen. En daardoor is julia sterk ondanks zichzelf.
Ik kan niet anders dan bewondering hebben voor een film die zo weinig moeite doet om de kijker mee te nemen. Ook niet door te suggereren wat dit avontuur Julia oplevert want ze is aan het eind van de film nog steeds strafbaar. Daar staat ze dan, in Mexico, tussen het voorbijrazend verkeer. De film is wat Julia is, een eigengereid mormel, en doet wat hij denkt dat hij moet doen.

Ronald Rovers