I LOVE YOU PHILLIP MORRIS

In de romantische komedie met een gay twist i love you phillip morris vertellen bad santa-scenaristen Glenn Ficarra en John Requa het waargebeurde verhaal van de Texaanse meesteroplichter Steve Russell, die zijn vrouw bedroog met een man en ook tegen die man loog over zijn leven.

Is i love you phillip morris een film met een homoseksueel thema of een film met een homoseksuele hoofdpersoon? Met sigaretten heeft hij in ieder geval niets te maken. Qua genre valt hij ergens tussen romkom en oplichtersfilm in: de opgewekte toon van de film doet denken aan catch me if you can van Steven Spielberg, en was dat opeens een gay issue film geweest als Leonardo DiCaprio niet met al die stewardessen, maar met de piloten de koffer in was gedoken?
Toch is i love you phillip morris (ilypm) sinds zijn première vorig jaar op het Sundance Festival steeds onder de aandacht gebracht als een film met homoseksueel thema: Jim Carrey, die de hoofdrol van de Texaanse oplichter Steve Russell speelt, werd keer op keer gevraagd hoe het was om Ewan McGregor (zijn grote liefde Phillip Morris) te zoenen (geweldig natuurlijk) en men vroeg zich af hoe, of en wat voor goed deze film de homoseksuele zaak zou doen.
Het prettige van ilypm is echter dat er in deze film nou juist geen big deal wordt gemaakt van de homoseksualiteit van z’n hoofdpersonen. Het is even grappig om Jim Carrey uit de kast te zien komen (dus ja, daar worden onze verwachtingspatronen bespeeld) en daarna is de tederheid tussen Steve en Phillip vooral van een heerlijke weeë filmische nep-echtheid die alle zwijmelklieren op volle toeren doet draaien.

Beroepskameleon
Oorspronkelijk was het de bedoeling dat Gus Van Sant de regie van ilypm op zich zou nemen, maar die had zijn handen vol aan milk, waardoor bad santa-scenaristen Glenn Ficarra en John Requa de regie zelf maar voerden. Het resultaat is een tamelijk braaf vertelde film, die desondanks niet in Amerika gefinancierd kon worden, maar geld kreeg van Luc Bessons productiemaatschappij EuropaCorp. Dat heeft misschien minder te maken met de onconventionele insteek van de film, dan dat de mix van genres en het al te nadrukkelijke feit dat beroepskameleon Steve niet is wie hij zegt dat hij is en lijkt wie hij is.
Dat is uiteindelijk natuurlijk wat deze film zich afvraagt: in hoeverre je (in de liefde) in een leugen kunt leven. Maar door zijn eigen ambiguïteit ben je ironisch genoeg te veel tijd kwijt met je afvragen wat deze film wil en beoogt te zijn.
Het draait niet om de triomfantelijke coming out van Steve, die na een auto-ongeluk op de brancard uitroept: "Laat de mensen me maar een mietje noemen." Het draait niet om de inside jokes (Steve beweert dat hij geen andere keuze heeft dan om zijn peperdure gay lifestyle bij elkaar te zwendelen). Het draait natuurlijk om die geruststellende conclusie die in zoveel zogenaamd subversieve Amerikaanse komedies van dit moment verstopt zit, namelijk dat een simpel leven volgens de menselijke maat voor iedereen het beste is. Wat dat betreft was de gay bromance film van vorige maand, humpday, een stuk verontrustender.

Dana Linssen