Haywire

Angelina Jolie heeft niet langer het rijk alleen als vrouwelijke actiester. In de efficiënte thriller Haywire introduceert Steven Soderbergh een actrice die nóg harder loopt, trapt en slaat. Niet zo gek als je weet dat Gina Carano daar al jaren haar brood mee verdient.

"You shouldn’t think of her as being a woman: that would be a mistake", zegt in Haywire een black ops koppelbaas over zijn topagent Mallory Kane. Die fout is echter snel gemaakt. Kane (Gina Carano) is nogal een verschijning: sexy en kordaat maakt ze evenveel indruk in een avondjurk als in een motorpak. Maar haar onderschatten is levensgevaarlijk, zien we al in de openingsscène. Kane ontmoet ex-collega en voormalig geliefde Aaron (Channing Tatum) in een diner. Het ene moment zitten ze herinneringen op te halen, het volgende laat Kane hem alle hoeken van het restaurant zien. En Tatum is bepaald niet een man die je eenvoudig omver duwt. De toon is gezet: don’t mess with Mallory.
Gina Carano maakt met Haywire de overstap vanuit de wereld van het professionele vechten. Als Muay Thai-expert veroverde ze enkele titels, en hier zien we de meerwaarde van haar expertise in volle glorie. Wanneer ze Michael Fassbender in een ‘rear naked choke’ houdt kunnen we aan zijn gezicht zien dat hij zich liever ergens anders bevindt. De verhaallijn is tamelijk standaard voor het genre. Kane dreigt het slachtoffer te worden van een doorgestoken operatie. Als zogeheten rogue agent probeert ze vervolgens haar naam te zuiveren en haar leven te redden. In de traditie van Bond en Bourne worden diverse wereldsteden aangedaan, maar regisseur Steven Soderbergh houdt de couleur locale sober. Vechtpartijen spelen zich af in trappenhuizen of nauwe stegen, niet bovenop wolkenkrabbers.
Soderbergh maakt in Haywire niet de fout het actiegenre met een ironische bril op te bekijken. Hij heeft simpelweg een opwindende knokfilm willen maken waarin de actiescènes met even grote zorg werden geregisseerd als de spelers. En juist doordat het voornamelijk eersteklas acteurs zijn die hij aantrok (Ewan McGregor, Michael Douglas, Antonio Banderas), werken de vechtscènes zo goed. Het is gewoon duivels grappig Fassbender en Carano een hotelkamer te zien verbouwen in hun pogingen de ander uit te schakelen.
Toch haalt Haywire net niet het niveau van Soderberghs eerdere genre-oefeningen als The Limey en Out of Sight. In de eerste plaats moet Carano nog groeien als allround leading lady. Belangrijker is het bezwaar dat Haywire er gewoon lelijk uitziet. Soderbergh draaide opnieuw op zijn geliefde RED, maar eenmaal opgeblazen naar 35mm levert dat naast een grote mobiliteit toch vooral enorm soepige kleuren op. Het maakt Haywire een Maserati waarvan de lak gezandstraald is. Maar het blijft natuurlijk wel een Maserati.

Mark van den Tempel