HARD CANDY

Roodkapje verleidt de wolf in Hard candy, waarin een pedofiel aan de schandpaal genageld wordt.

Zeg Roodkapje, waar ga je heen?
Zo alleen, zo alleen…
Zeg Roodkapje waar ga je heen?
Zo alleen…

Nou, in ieder geval niet naar oma. Daar heeft Roodkapje helemaal geen zin in. Nee, op MSN had ze gecorrespondeerd met een aantrekkelijke man, van rond de 32, tenminste zo zei hij, die net als zij geïnteresseerd was in literatuur en popmuziek; een man waarmee ze kon praten en sjansen en die niet, zoals zoveel van haar leeftijdsgenoten — Roodkapje was veertien — maar wat liep te ouwehoeren.
Na meer dan drie weken chatten maakten ze een heuse afspraak. Onder het genot van chocoladetaart spraken ze over hun gedeelde liefde voor de muziek van Blonde Redhead, hij kocht een T-shirt voor haar, dat ze meteen heel uitdagend voor hem had aangetrokken en vervolgens vertrokken ze naar zijn hol.
Was de man een wolf?
Uiteraard, daar kent een ieder het sprookje goed genoeg voor.
Was Roodkapje een slachtoffer?
Nee hoor, volgens de film Hard candy. Die jager had ze helemaal niet nodig, die was ze zelf. Roodkapje wist donders goed dat ze slechts een spelletje aan het spelen was, dat ze eigenlijk de wolf aan het verleiden was. Ze gebruikte slechts zijn zwaktes tegen hem. En daarna verdoofde ze hem. Want die wolf moet boeten!

Speelse tik
Vieze pedofiel. Arme wolf. Je krijgt bijna medelijden met fotograaf Jeff tijdens het kijken naar dit kat-en-muisspel, waarbij de muis allang in de handen van de kat ligt en deze er slechts nog af en toe een speelse tik tegenaan geeft. Zodra het rode kapje af gaat en de wraakactie begint, zit hij daar maar, vastgebonden, overgeleverd aan de bijdehante opmerkingen en gedragingen van Hailey. Ze ziet er veel ouder uit! Want oh, oh, oh, wat is dat meisje volwassen. Veertien jaar en dan al zo op de hoogte van de wreedheid en onderbuikgevoelens op deze aarde, met dank aan internet. Ze is niets minder dan de Engel der Wrake voor alle pedoseksuelen
Dit maakt ook dat het allemaal weinig controversieel is wat voormalig clipmaker David Slade ons in zijn regiedebuut voortovert, want welk publiek zit er nu niet te wachten op een openbare terechtstelling van een pedo? Slim en vaardig gemaakt is het zeker, met twee uitstekende hoofdrollen; maar, afgezien van de hierboven beschreven openingsscène, nietszeggend over het grote grijze gebied tussen kinderlijke beïnvloeding en adolescente verleiding. En hoe oudere mannen daarop reageren. Een gebied dat zoveel schrijnender en geëngageerder werd verkend in Todd Solondz’ Palindromes, en dan in het bijzonder tijdens de scène waarin de pedofiel op een tuinfeestje zegt: ‘People always end up the way they started out. No one ever changes. They think they do but they don’t. I mean, I have no choice but to chose what I choose, to do as I do, to live as I live.’
Het enige antwoord dat Roodkapje hierop kan bedenken is de doodstraf.

Mike Naafs