GREEN HAT

De nieuwste generatie Chinese regisseurs kent zijn westerse voorbeelden. Zo ook Liu Fendou in zijn politiefilm over penisnijd Green hat.

In het China van voor het rode boekje, droeg een mannelijke dienaar in een bordeel een groene sjaal. Dat was een teken van vernedering, want wanneer er niet genoeg vrouwen waren, konden de bezoekers hun bevrediging nog altijd bij de man met de groene sjaal vinden. Ook werd er gezegd dat een man die door zijn vrouw bedrogen was een groene hoed droeg. Deze twee archetypische vernederden komen elkaar tegen in Green hat (Lu mao zi), de eerste film van Liu Fendou, voormalig scenarist van het veel mildere Shower (1999) van Zhang Yang.
Het is op een derde van de film. De groene sjaal wordt gedragen door een man die net met twee vrienden een bank overvallen heeft. Hij vernedert zichzelf door één zwakte te hebben, hij loopt zijn lul achterna, naar een dame waar hij al twee jaar geen seks mee heeft gehad en die ver weg in Amerika woont. Op zijn vluchtroute pleegt hij nog één telefoontje. In een belhuis vol met rode kratten, het groene flessenlicht schijnt er doorheen, zoekt hij contact met zijn geliefde. Hij zegt dat hij naar haar toekomt, zij zegt dat ze hem bedrogen heeft. De man wordt gek en gijzelt de enige aanwezige. De sjaal gaat af, daar komt de groene hoed.

Pikorde
Langzaamaan komt de werkelijke hoofdpersoon van de film in beeld. De politieman die uitgerukt is, krijgt een pistool tegen zijn hoofd geduwd en wordt gevraagd wat liefde is. Hij kan niets anders uitbrengen dan: ‘Als twee mensen elkaar aardig vinden?’ De overvaller weet wel beter. Hij zegt dat het ‘met elkaar sterven is, samen in een ravijn vallen onder het uitroepen van wederzijdse liefdesverklaringen’, een ideaal dat door de groene hoed voor hem voorgoed verleden tijd is.
De politieman — waar de rest van deze filmisch bijzonder vruchtbare film over handelt — blijkt in een wereld te leven waar een duidelijke pikorde bestaat. In het China van na het rode boekje zou elke man gerangschikt moeten worden naar de lengte van zijn staaf. Wie pikgericht is, heeft de macht. Ook in deze wereld kan de politieman nauwelijks iets produceren. Zijn vrouw heeft allang een grotere jongen gevonden en hij blijft met zijn erectie-ecstacy achter bij een hoer.
Groen van jaloezie schuift de politieman in het verloop van de film langs de pikdonkere afgrond, met het pistool in zijn hand. Het levert prachtige, schrijnende scènes op over de onmacht van een man om de daad bij het woord te voegen. Als zijn vrouw net is teruggekomen van een neukpartij op hun trouwdag ligt hij op een stretcher naast het bed. De lamp gaat uit, hij zegt: ‘Ik wil het.’ De lamp gaat weer aan, zij gaat klaar liggen en hij probeert zijn liefde te verklaren. ‘When we fuck tell me you love me.’ Maar zij zegt niets. En de lamp gaat weer uit.

Mike Naafs