SHOWER (XIZHAO)

Shower, de publieksfavoriet van het Filmfestival Rotterdam, doet er alles aan de kijker een goed gevoel te bezorgen. Een ouderwets badhuis in Beijing, waar de strijd tussen oude waarden en nieuwe normen in alle gezelligheid wordt uitgevochten, is daarvoor de perfecte locatie.

De oude mannen in het traditionele badhuis in Beijing, waar Shower zich grotendeels afspeelt, leiden zo te zien een genoeglijk bestaan. Ze nemen een bad, kletsen wat, laten zich masseren of spelen een spelletje. Zelfs ruziemaken gebeurt er op gemoedelijke toon: wanneer één van de twee eeuwig over krekels kibbelende mannen plotseling afwezig is, maakt de ander zich oprecht zorgen. Zijn opponent blijkt ondanks alles een goede vriend te zijn.
Dat Shower de publieksprijs op het Filmfestival Rotterdam in de wacht sleepte, was alleszins voorspelbaar. Het zegt ook wel iets over de kwaliteiten van de film, want hoewel het predikaat ‘publiekslieveling’ niet garant staat voor artistieke topprestaties, valt een zwakke film bij zo’n omvangrijke enquête al snel door de mand. Maar meer nog zegt het over de sentimentele waarde. Een film die een gemengd publiek zonder aarzelen op één lijn krijgt, slaagt er vooral in iedereen een goed gevoel te bezorgen.

Hartverwarmend
Shower, de tweede speelfilm van de onafhankelijk opererende Chinese regisseur Zhang Yang, gaat erg ver in dat streven. In het eenvoudige verhaaltje wordt geen cliché geschuwd. De oude eigenaar van het badhuis heeft twee zonen; de jongste is zwakbegaafd en houdt hem gezelschap bij zijn werkzaamheden, de oudste is vertrokken naar een ander gebied van China en heeft een moderne carrière opgebouwd. Deze Da Ming brengt, in de verkeerde veronderstelling dat zijn vader is overleden, na lange tijd weer een bezoek aan zijn familie.
In het badhuis is al die jaren niets veranderd. De bezoekers worden ouder, maar nog steeds is het badhuis de plek waar de sociale contacten tussen de buurtbewoners worden onderhouden. Da Ming vindt het maar een achterhaalde ‘business’ en wil zijn vader de boel laten verkopen. Projectontwikkelaars hebben de locatie al op het oog om er een winkelcentrum te laten verrijzen.
Uiteraard zal Da Ming, na zijn hernieuwde kennismaking met de bezoekers van het badhuis, zijn opinie bijstellen. Vernieuwingen zijn leuk, maar voor traditionele waarden valt ook iets te zeggen. Zijn achterlijke maar hartverwarmend vrolijke broer Er Ming draagt aan dat nieuwverworven inzicht een steentje bij. Er Ming voelt zich in het badhuis als een vis in het water en verafschuwt iedere verandering.
Uiteindelijk moet er natuurlijk toch iets veranderen. De vader van de broers overlijdt en de sluiting van het badhuis is onvermijdelijk. Maar Da Ming heeft zijn lesje geleerd en de familiebanden zijn hersteld. Dat Shower ondanks het eendimensionale verhaal en een opeenstapeling van stereotypen — waarom zijn zwakzinnigen in films altijd vrolijk en lief? — geen draak van een film is, ligt aan Zhang Yangs luchtige benadering van het onderwerp. Het gekonkel in het badhuis wordt met de nodige humor getoond. Een lach en een traan, zo hoort het ook, en in de categorie ‘fijne films’ levert Zhang Yang absoluut vakwerk.

Pauline Kleijer