GOD IS MY DJ

God is my dj is een portret van ID&T-directeur Duncan Stutterheim in de aanloop naar Sensation White 2005. Een driftig mannetje, dat startte met het organiseren van een eindexamenfeest en nu Nederlands grootste dance-events verzorgt.

Terwijl zijn moeder bij de toiletten zat met dropjes en pepermuntjes, dansten tientallen gabbers een hele nacht door in een als gymzaal ogende ruimte. De tienerbroers Duncan en Miles begonnen al jong met het organiseren van grote feesten. Met startkapitaal van hun ouders behaalden ze het ene na het andere grote succes. Nadat broer Miles omkomt in een auto-ongeluk zet Duncan het inmiddels opgezette ID&T voort. Het bedrijf wordt groter en groter, wordt uitgebreid met radiostation SlamFM, en gaat de grens over.
In God is my dj zien we het ene moment Stutterheim en collega’s naar een nieuw promotiefilmpje kijken, met kreten als ‘zwaar kippenvel!’ en ‘helemaal af!’. In het volgende shot zien we hem vol adrenaline op dancefeest Sensation White, en weer een scène later kleedt hij in onderbroek zijn kinderen aan. Een interessante tegenstelling die nieuwsgierig maakt.
Stutterheim blijkt een ambitieuze en driftige jongen, licht ontvlambaar, en vaak allesbehalve vriendelijk. Zijn menselijke en gevoelige kant komt naar voren in de scènes waarin hij terugblikt op zijn broer. En de fragmenten van de begrafenis van Miles maken van de film een melodrama. Ze laten zien dat muziek en dance hetgeen was wat de broers sterk met elkaar verbond: de dienst wordt afgesloten met het dancenummer van Faithless waaraan de film zijn titel ontleent. En terwijl Stutterheim en zijn vrienden de kist naar het graf dragen herhalen ze de tekst ervan. Er moet feest gevierd worden op de begrafenis. De beelden passen in het verhaal aangezien het overlijden van Miles als een rode draad door Stutterheims leven en werk loopt, maar roepen tegelijkertijd de vraag op of het nodig is deze intieme privé-beelden in de documentaire op te nemen.

Doodmoe
Regisseuse Carin Goeijers (I Soeni, de droom, Dal der zuchten) heeft een poging gedaan een film te maken over het leven en het werk van Stutterheim, en heeft ID&T uit eigen beweging benaderd. Ze is er echter niet volledig in geslaagd een objectieve weergave te geven. Niet dat het een eenzijdig verhaal is geworden. We zien naast Stutterheims succesmomenten ook zijn worsteling om de financiën rond te krijgen, de momenten waarop hij doodmoe zijn vader aan de telefoon heeft en hem om advies vraagt, de interne strubbelingen van het bedrijf, en Stutterheims reactie op een ‘kutstukje’ in Nieuwe Revu, waarin gespeculeerd wordt over zijn ‘last dance’.
Het probleem zit hem in de scènes waarin Goeijers Stutterheim neerzet als koning en held: actieshots op zijn surfbord, met de beats van Sensation eronder, en de beelden van Stutterheim in de sportschool, met vertrokken, bezweet gezicht zijn gewichten optillend. Kijk eens hoe stoer en sterk ik ben, lijkt de boodschap. Deze beelden zijn volslagen overbodig. De rest van de film spreekt voor zich en zegt al voldoende over de enorme capaciteiten van Stutterheim. De krachtpatserige beelden wekken slechts de indruk ID&T en haar directeur te willen promoten en dat kan niet de bedoeling van de filmmaker zijn geweest.

Lotte de Wit