DAL DER ZUCHTEN

Documentairemaakster Carin Goeijers reisde af naar de Pyreneeën waar zij een vallei vol huwbare boeren trof. Achtergelaten door de meisjes uit het dal, hopen zij op import-geluk.

Wat zoekt een vrouw bij een boer? Niet iets om lang bij stil te staan, maar dankzij de KRO-serie Boer zoekt vrouw werd het toch nog een prangende kwestie afgelopen winter. Maar liefst honderden brieven kregen de vijf Nederlandse boeren die via de televisie hun huwbare staat kenbaar hadden gemaakt.
‘De boer’ bleek een breed gedeelde meisjesfantasie, al botsten de vrouwen die even mochten komen logeren ook rap op het minder romantische aspect aan de man en zijn vak: modder en melk, koeien en koren, families en frikadellen.
Nu is het helemaal geen uniek Nederlands probleem, de vrouwloze boer, zo blijkt uit de documentaire Dal der zuchten die Carin Goeijers maakte in een vallei in de Spaanse Pyreneeën. In agrarisch Spanje worstelt men er zelfs al veel langer mee. De meisjes uit de dorpen zoeken het geluk verderop, de zonen die het familiebedrijf over moeten nemen blijven zonder vrouwen achter. Scholen worden gesloten, boerenbedrijven staan onder druk, uitsterving dreigt. Al twintig jaar terug werd daarom door een aantal mannen de stap richting media gemaakt.

Vrouwenkaravaan
In de jaren tachtig besloten de vrouw zoekende boeren in het dorp Plan tot een collectieve contactadvertentie. Een karavaan van dorstige vrouwen stortte zich op hen, maar ook hier botste de hang naar plattelandsromantiek al snel op een bittere werkelijkheid. In het Spanje van de jaren tachtig misschien nog wat bitterder dan hier en nu in Nederland. Ver van de bewoonde wereld leven in een leeg dorp, in de zomer gruwelijke hitte en in de winter barre kou, werk wat nooit klaar is en wat iedere vakantie onmogelijk maakt, en ‘last but not least’ de Spaanse boeren zelf. Massieve mannen; aan vee, grond en ouders vastgeklonken; muren waartegen iedere impuls afketst.
Carin Goeijers filmde in de Pyreneeën en nam in de film ook archiefbeelden op van de ‘vrouwenkaravaan’ uit de jaren tachtig. Ze sprak met een paar boeren, met hun ouders, met een echtpaar dat uit de vrouwenkaravaan van destijds is voortgekomen, en met een jonge vrouw die aarzelt of ze haar eigen wereldser leven op zal geven om boer Juan te huwen en haar intrek te nemen op de boerderij waar hij met zijn ouders woont. Het is heerlijk stil in de zonnige vallei en er gebeurt niets behalve dan de dingen die iedere dag moeten gebeuren. Om gek van te worden. Dat er geen goede afloop is houdt Goeijers echter heel mooi impliciet. Sfeerbeelden van het nog aarzelend tot elkaar aangetrokken jonge paar in een levendige bar worden gevolgd door een moeizame maaltijd in de boerderij waar de vrouw van haar potentiële schoonmoeder te horen krijgt dat ze goed moet eten en dat ‘wíj’ de eigen tomaten heel lekker vinden. Mogelijke man hoort het waarderend aan. Doe het niet, domoor, denk je. Ga terug naar huis. Maar je voelt ook mee met de oude boer die voor zijn huis treurt om de roemloze ondergang van zijn land nu er geen vrouw is om het aan over te hevelen.

Jann Ruyters