CHARLIE WILSON’S WAR

Tom Hanks, Julia Roberts en niet te vergeten Philip Seymour Hoffman schitteren in charlie wilson’s war, de nieuwe film van veteraan Mike Nichols, die niet eerder zo luchtig omging met zo’n pittig onderwerp.

Mike Nichols liet ons meevoelen met het drama van een klokkenluidster in een kerncentrale in silkwood (1983), liet ons gnuiven om John Travolta als de schuinsmarcherende Bill Clinton op campagne in primary colors (1998) terwijl de uitwassen van de jaren tachtig niet heftiger verbeeld zijn dan via het haar van Melanie Griffith in de succesvolle kantoorkomedie working girl. En dit is de man die ooit in 1966 debuteerde met who’s afraid of virginia woolf? en een jaar later Dustin Hoffman een carrière verschafte via the graduate.
Nichols is een groot regisseur, willen we maar zeggen, én heeft — zo moge tevens duidelijk zijn — gevoel voor het ongewone. Een van het goede leven houdend congreslid uit Texas die zijn invloed aanwendt om Afghanistan te helpen bij het vechten tegen de Russen is dus een kolfje naar zijn hand. De film is waar gebeurd (op de poster staat: "dacht u soms dat we dit allemaal konden verzinnen"), en niet eerder mixte Nichols lichtvoetigheid en een pittig onderwerp zo feilloos als in deze film.

Rinkelende ijsblokjes
Daarbij heeft hij weer een goeie aan Tom Hanks. Wie hem ooit aan het werk zag in the ladykillers weet dat hij als geen ander je compleet kan doen vergeten dat hij Tom Hanks is. In charlie wilson’s war speelt de acteur de Texaanse politicus uit de titel en bij het zien van ’s mans doen en laten moet je onwillekeurig denken aan die andere Texaanse held uit de jaren tachtig waarin ook deze film zich afspeelt. Met zijn cowboylaarzen, zijn kantoor vol bloedmooie vrouwen (die ‘Charlie’s angels’ heten) en altijd een duur ogend glas sterke drank (mét rinkelende ijsblokjes) binnen handbereik doet hij vooral denken aan J.R. Ewing uit de oersoap Dallas, doch zonder diens inktzwarte inborst, maar inclusief dat dik opgelegde ‘wij zijn Amerikanen’-gevoel zoals alleen mannen uit ‘Bush country’ dat kunnen uitdragen.
Hanks maakt er een prachtige show van, hij schmiert erop los en heeft daarbij fijn tegenspel van Julia Roberts als een van zijn ‘neukertjes’, zij het van het schatrijke soort en in die hoedanigheid tevens zijn grootste geldschieter en de instigator voor de hulp aan Afghanistan. Ook Roberts pik je helemaal als Bijbelvaste ‘southern belle’. Heel in de verte doet ze zelfs wel een beetje denken aan J.R.’s vrouwelijke tv-evenknie Alexis en zo ontmoeten Dallas en Dynasty hier elkaar alsnog. En dan hebben we het nog niet eens gehad over Philip Seymour Hoffman als de in zijn ambities gefnuikte FBI-man die beide bijstaat. Niemand — maar dan ook werkelijk niemand — kan zo mooi een hork van een vent neerzetten als hij.
Voeg er de weelderig aandoende sets bij die de wereld van de Amerikaanse ‘wine and dine’-politiek verbeelden en de authentiek ogende locaties in den vreemde — waarbij Marokko dienst doet als Afghanistan — en je hebt een verbluffend krachtige film waarmee Nichols toont dat hij na zijn wat fletse relatiedrama closer (2004) nog lang niet is afgeschreven. En ja, natuurlijk is het onderwerp ook best goed getimed. Binnenkort goed voor meerdere Oscars, zoveel is zeker.

Ivar Snoep