BOUNCE

Een romantische film vraagt soms veel van de kijker. Om mee te worden gesleept door de emoties in Bounce moet je wat boude gegevens in de plot voor lief nemen.

Meneer Janello maakt vlak voor Kerst haast om thuis te komen bij zijn vrouw en twee kinderen, maar hij strandt op het vliegveld. De smart waarmee zijn gezin op hem wacht, noopt hem ertoe in te gaan op het gulle aanbod van de toevallige voorbijganger Buddy (Ben Affleck), die zijn ticket aanbiedt in ruil voor dat van Janello. Een paar uur later wordt duidelijk dat Buddy door het oog van de naald is gekropen: het vliegtuig waar hij in had moeten zitten, is neergestort. Alle inzittenden komen om het leven.
Een jaar later wordt Buddy als ex-dronkaard ontslagen uit een kliniek voor drugs- en drankverslaafden. Hij kan het verleden niet laten rusten en gaat op zoek naar de jonge weduwe van Janello, Abby (Gwyneth Paltrow). Dat de twee na de eerste kennismaking al iets voor elkaar gaan voelen, is zo klaar als een klontje. Buddy neemt dus niet alleen het vliegticket, maar het hele leven van Janello over; een weinig subtiele vondst van regisseur en scenarist Don Roos (The opposite of sex, 1998). De obstakels bij deze liefde liggen ook voor de hand, want Buddy vertelt Abby niet meteen dat het zijn ticket was dat haar weduwe heeft gemaakt.

Lichaamstaal
Het moment waarop de twee verliefd worden, is wonder boven wonder zeer aannemelijk. Roos laat de acteurs hun werk goed doen en verfilmt de scène redelijk subtiel. Zelfs ‘hunk’ Ben Affleck komt goed uit de verf. Geloofwaardig spelen de ogen van Paltrow en Affleck een spel met elkaar. Deze scène in een auto — waar anders beleven Amerikanen dit soort momenten — is een van de betere van de film.
Natuurlijk moet het ook nog even mis gaan tussen de twee geliefden, en dat kondigt het meest vermoeiende deel van het genre aan. Tegen beter weten in gaat de een achter de ander aan om fouten recht te zetten. Abby’s verdriet om haar overleden echtgenoot staat de vergiffenis van Buddy behoorlijk in de weg. De dood speelt in Bounce een belangrijke rol, wat voor een luchtige film behoorlijk riskant is.
Roos behandelt de momenten van verdriet en rouw niet goedkoop of oppervlakkig. Paltrow spreekt geen volmaakte volzinnen uit, maar levert vertwijfelde flarden tekst, waarbij haar emoties niet te vet worden aangezet. Vaak is zij van een afstand of op de rug te zien, waardoor enkel haar lichaamstaal haar verdriet uitdrukt. Een dikke traan blijft achterwege, en die manier van filmen siert Bounce.
Tegen het einde wordt de film helaas steeds meer een tranentrekker, en dat contrasteert met de rest van het verhaal. Maar de verliefdheid van Buddy en Abby is zo sprankelend, dat Bounce toch leuk genoeg is.

Gerlinda Heywegen