BOTTLE SHOCK

Randy Miller zet in zijn wijnfilm bottle shock de tegenstelling tussen Franse wijnsnobs en Amerikaanse boerenpummels vet aan. Driemaal raden wie het wint.

Randy Miller mag er in de openingscredit van bottle shock dan prat op gaan dat zijn film ‘based on a true story’ is, hij is net zo goed ‘based on’ een veelheid aan eerdere sportfilms. Van meet af aan is volstrekt duidelijk dat de underdog zal winnen. In dit geval is dat de Amerikaanse wijnindustrie, die in ‘het oordeel van Parijs’, een berucht geworden proeftest in de jaren zeventig, de Franse wijnmakers finaal van de kaart vegen. Dat is voor alle betrokkenen verrassend, behalve voor de Amerikanen — en voor de kijker.
De Amerikaanse vinologen worden gepresenteerd als de antithese van hun Franse evenknieën: het zijn ‘hicks’ die hun meningsverschillen uitvechten in de boksring of de kroeg, maar desondanks een diepgewortelde liefde hebben voor de wijn van druif tot fles. Deze tegenstelling levert het hilarische moment vroeg in de film op waarin wijnmakers Bo Barrett en Gustavo Brambila de plaatselijke boerenpummels oplichten door middel van een doorgestoken blinde wijntest, waarbij de scène in vorm en inhoud verder vooral naar een stelletje ‘pool hustlers’ lijkt te verwijzen. ‘Dat is niks, die fles is van een recente oogst!’ roept een van de kroegtijgers in het heetst van de strijd uit.

Pickups en 2CV’s
bottle shock opent met prachtige helikoptershots van de Californische wijnvallei. Als deze echter gedurende de gehele openingscredits minutenlang worden gerekt, en bovendien met elkaar doorsneden worden zonder dat elk nieuw shot ook een nieuw idee geeft, wordt het vermoeiend. Helaas komt het beeld nog vele malen terug in de film, zoals regisseur Randy Miller vrijwel altijd kiest voor de overdaad. Vooral de tegenstelling tussen Frankrijk en Amerika wordt dik aangezet. Dat geldt voor de aankleding: alle Amerikanen rijden in afgetrapte pickup trucks en alle Fransen in 2CV’s of Snoek-Citroëns. En het geldt voor de muziek, die afwisselt tussen Amerikaanse country & western en Franse accordeondeuntjes.
De enige acteur die ongeschonden tussen al deze stereotyperingen door laveert is Alan Rickman. Hij speelt de Britse wijnsnob in Frankrijk Steven Spurrier, die ter promotie van zijn wijnwinkel de wedstrijd instigeert. Voor hem, zoals voor de meeste karakters in bottle shock, is goede wijn grote kunst, of zelfs een religie. Als Rickman uit beeld is, wordt de film direct minder grappig. Vooral de scènes waarin hij door de Californische wijnvelden trekt om de beste wijnen uit te zoeken (een duidelijke echo van sideways) werken op de lachspieren. Alleen Rickman kan zo misprijzend naar een kipkluif of een bord nacho’s met quacemole staren dat ook de kijker een acute minachting voelt opkomen. Zijn rol is uiteindelijk typerend voor de film: uiterst vermakelijk, maar ook nogal vlak en snel vergeten. Je zou het bijna een slechte afdronk noemen.

Joost Broeren