BLOODY MONDAYS & STRAWBERRY PIES

Coco Schrijber pleit met haar bloody mondays & strawberry pies voor verveling en nietsdoen, met hypnotiserende landschapsbeelden maar zonder scherp betoog.

Waarom zijn we altijd zo druk in de weer? Zijn we het vermogen om ons te vervelen kwijtgeraakt? Je zou het niet denken, want het woord verveling levert op Google bijna een half miljoen hits op. Toch is de strekking van de documentaire bloody mondays & strawberry pies dat we ons niet meer kunnen vervelen. We zijn niet meer in staat tot nietsdoen. Dat lijkt in tegenspraak met het grote aantal Google-hits, maar is het niet, want wie even doorgooglet, ziet dat verveling altijd in één adem wordt genoemd met problemen: drugs uit verveling, kopen uit verveling, seks uit verveling, lezen uit verveling, stress uit verveling. We kunnen lang doorgaan, maar verveling als sociaal probleem bevestigt de gedachte dat de landerige, passieve verveling is uitgestorven. Verveling mag niet meer en is iets dat bestreden moet worden. Wie zich verveelt heeft geen boeiend leven. Is een loser. Druk, druk, druk is interessant.
Van deze constatering valt u vast niet van uw stoel en dat geeft meteen het probleem aan van bloody mondays & strawberry pies. Schrijber heeft niet zomaar een filmpje willen maken, maar een ambitieuze filosofische verkenning van de betekenis van werk. Dat doet ze door een aantal mensen aan het woord te laten. Een meisje, dat de kost verdient met het spuiten van slagroom op aardbeientaarten, is gelukkig met haar werk en kan zich niet voorstellen dat het ooit anders zal zijn. Een beurshandelaar op Wall Street werkt zo hard dat hij nooit tijd heeft om over zichzelf na te denken. Een Franse schilder probeert al meer dan veertig jaar het begrip tijd te schilderen. Een woestijnkluizenaar heeft het reuze naar zijn zin in zijn afzondering. En dan is er nog het waargebeurde verhaal van het zestienjarige meisje dat in 1979 haar geweer in een klaslokaal leegschoot, omdat ze zich verveelde. Inderdaad: het voorval dat Bob Geldof inspireerde tot ‘I don’t like Mondays’.

Pretenties
Naast interviews is er de voice-over van John Malkovich, die fragmenten voorleest uit Dostojewski’s roman Aantekeningen uit het ondergrondse en Bret Easton Ellis’ American psycho. Schrijber heeft de boeken ongetwijfeld gekozen, omdat beide over verveling gaan. In American psycho is sprake van destructieve verveling — hoofdpersoon Bateman moordt uit verveling — maar in Aantekeningen uit het ondergrondse is verveling een kritische kracht. De hoofdpersoon, een ex-ambtenaar, heeft zich teruggetrokken en accepteert niets als vanzelfsprekend. Malkovich kan prachtig voorlezen, maar dat verhult niet dat bloody mondays & strawberry pies zijn pretenties niet waarmaakt. Dat ligt niet aan de vaak bijna hypnotiserende landschapsbeelden, maar aan het ontbreken van een scherp betoog. Anders dan Schrijbers film first kill — over de kick van het doden van mensen — mist de film richting. Hij meandert en kabbelt voort, maar gaat nooit de diepte in. Het blijft bij oppervlakkige observaties over werk en nietsdoen. bloody mondays & strawberry pies dwingt te weinig tot (zelf)reflectie. Er is iets mis met een documentaire als hij het gevoel geeft dat je beter een prikkelend boek over het onderwerp had kunnen lezen.

Jos van der Burg