Schouw/Spelers: Shahine El-Hamus

Hoe acteren Nederlandse filmacteurs? Deze maand Shahine El-Hamus die existentiële wroeging combineert met aanstekelijke jeugdige energie.

Het beste aan de charmante televisieserie Bestseller Boy (2022) is ongetwijfeld hoofdrolspeler Shahine El-Hamus, die zo charismatisch is dat je weer een beetje beter begrijpt wat dat ongrijpbare begrip star power nou echt inhoudt.

Het is misschien een cliché, maar sommige acteurs hebben nou eenmaal dat ene iets, dat stukje sterrenstof dat een shot tot leven laat komen als ze het beeld instappen.

El-Hamus, geboren in 2000, heeft het. De camera houdt van hem en hij geeft daar de camera veel voor terug. Zijn casting in Bestseller Boy van regisseur Norbert ter Hall en schrijver Mano Bouzamour is perfect. Hij speelt een gefictionaliseerde versie van Bouzamour, die als beginnend schrijver met een migratieachtergrond vooruit wil in de Nederlandse literaire wereld. Met charme, enthousiasme en soms een ongezonde dosis brutaliteit weet hij uiteindelijk een plek te veroveren naast gevestigde auteurs.

Het zijn de ogen en de charmante, brede lach van El-Hamus die je doen geloven dat zijn personage Momo Zebbi recht heeft op dat succes. Hij combineert een kinderlijke onschuld met een jongensachtige guitigheid, en zo ontstaat een cocktail van aanstekelijke energie. Tegelijkertijd is zijn gretigheid en verlangen zo groot, dat je vermoedt dat er een diepe melancholie schuilgaat achter die ambitie. Want wie is deze jongen die alles wil geven voor zijn droom? Wat geeft hij ervoor op?

Het zijn de scènes waarin El-Hamus zijn energiepeil terugschroeft die zijn spel nog interessanter maker. Die stille momenten, wanneer hij alleen is met z’n gedachten en geheimen, maken de meeste indruk. Ze vragen ook het meest van de acteur. Veel van zijn personages gedragen zich trots, maar kampen met schuld en schaamte. De extroverte blik van El-Hamus kan zich ineens naar binnen keren en een getergde geest suggereren. Met één wenkbrauw een klein beetje omhooggetrokken en een glazige blik is daar ineens die existentiële crisis.

Met zo’n zelfde balanceeract van jeugdigheid en melancholie won El-Hamus in 2020 een Gouden Kalf voor zijn hoofdrol in De belofte van Pisa (2019), die trouwens ook voortkwam uit een samenwerking van Norbert ter Hall en Mano Bouzamour.

Die uitersten in El-Hamus’ spel zijn indrukwekkend, maar waar de acteur vooral in uitblinkt is timing en dosering. Zijn hoofdrol in Crypto Boy, de nieuwe film van scenarist en regisseur Shady El-Hamus (Shahine’s broer en tevens columnist voor Filmkrant), is daar een masterclass in. Opnieuw speelt Shahine een jongen van bescheiden komaf die zich een weg naar de top wil vechten. Hij wil zijn baantje als maaltijdbezorger in het Mexicaanse restaurant van zijn Egyptische vader verruilen voor een salesfunctie bij een Amsterdamse start-up die handelt in cryptovaluta.

Het hart van de film is een dramatische scheiding tussen vader en zoon, tussen twee generaties die niet meer door dezelfde deur lijken te kunnen. Hoewel Amir geniet van zijn nieuwe positie op de apenrots van de start-up, kan hij de pijn over de verzuurde relatie met zijn vader amper verbloemen. Naadloos schakelt El-Hamus tussen een baldadige gelukszoeker en verstoten kind. Hij kan op een feestje in gedachten verzonken zijn — opnieuw gaat die wenkbrauw een beetje omhoog — en opeens opgaan in de roes van het moment.

Regisseur Shady El-Hamus liet met De libi (2019) en Forever Rich (2021) zien dat een opzwepend ritme en een turbulente film goed te combineren zijn met emotionele diepgang. In die zin maakt hij het Shahine niet makkelijk met Crypto Boy, want de acteur zwiept heen en weer tussen krachtige emoties: momenten van extatisch geluk gaan samen met intense stress. Maar Shahine El-Hamus doet het schijnbaar moeiteloos.