FilmThuis – 24 november 2011

Nieuwe releases

Meer hoogtepunten uit het Nederlandse dvd-aanbod van december.

Bobby Fischer Against the World
Ook te zien op IDFA: biopic van de briljante schaker Bobby Fischer die langzaam aan zijn genialiteit ten onder gaat. (Living Colour)
Claire Dolan
Tweede film van Lodge Kerrigan (Clean, Shaven; Keane) toont het kille leven van een New Yorkse callgirl die ‘het leven’ wil ontworstelen. (De Filmfreak)
Chat Room
Hideo Nakata, regisseur van The Ring en zijn vervolgen, richt zich op online chat rooms voor zijn nieuwe horrorfilm. (Wild Bunch)
Oranges and Sunshine
Drama van Jim Loach (ja, de zoon van Ken) won de competitie op boekverfilmingenfestival Film by the Sea. (Paradiso Home Entertainment)
Schlafkrankheit
Slaapziekte als metafoor voor het verval van Afrika, met een hoofdrol voor Pierre Bokma. (Wild Bunch)

Joost Broeren

Bobby Fischer Against the World

Beeld

Stephen Frears, de regisseur die zichzelf eerder als ambachtsman dan als kunstenaar wil omschrijven, ontvangt op zaterdag 3 december tijdens de European Film Awards (de Europese Oscars) een Lifetime Achievement Award. Een greep uit zijn eclectische oeuvre.

Gumshoe (1971)
Frears’ debuut, een thriller over een gewone man die zich voordoet als privédetective, speelt met de wetten van het misdaadgenre en zet de toon voor zijn eclectische carrière.

My Beautiful Laundrette (1985)
Drama over de homoseksuele relatie tussen een Pakistaanse Brit en zijn blanke vriend was de internationale doorbraak voor zowel Frears als hoofdrolspeler Daniel Day-Lewis.

Dangerous Liaisons (1988)
En toen dus naar Hollywood voor dit Oscarwinnende kostuumdrama, gebaseerd op het toneelstuk dat weer gebaseerd was op de roman.

High Fidelity (2000)
Wat volgde was een carrière waarin Frears heen en weer springt tussen Engeland en Amerika en continu van genre wisselt, bijvoorbeeld voor deze muzikale boekverfilming.

The Queen (2006)
Frears’ laatste grote succes (mindere goden Chéri (2009) en Tamara Drewe (2010) volgden nog) leidde tot een ware run op royalty-films.

JB

Andrew Rossi over Page One: Inside The New York Times
The Daily Miracle

Een machtige Meneer is de krant al langer niet meer. Zelfs de Grey Lady, koosnaam voor de New York Times, vreest het hoofd te moeten buigen voor weblogs, nieuwsapps, Twitter en YouTube. De New Yorkse filmmaker Andrew Rossi filmde een jaar lang op de redactie van de krant.

Hoe kwam u terecht bij de NYT? Ik lees de krant al mijn hele leven, het is een belangrijke bron van integere, authentieke verslaggeving. In de film volg ik journalist David Carr, die ik persoonlijk ken. Door hem kwam ik op het idee om deze film te maken. Voordat Carr bij de krant kwam was hij onder meer verslaafd aan crack. Hij is er helemaal bovenop gekomen en schrijft nu onder meer de mediacolumn. Ik gebruik hem als metafoor, dat je ellendige tijden kunt overwinnen en er zelfs sterker uit kunt komen. Hopelijk gebeurt dat ook met de NYT.

Was het moeilijk om achter de schermen te filmen? We hebben zes maanden overlegd met de NYT wat we precies gingen doen. Daarna hebben ze ons alle vrijheid gegeven. Ik wilde graag de mediaredactie filmen, omdat zij verslag doen van hun eigen werk; dat leek me interessant en maakt de film persoonlijk. Ik heb er veertien maanden lang zo’n drie keer per week gefilmd, soms dagelijks als we het verhaal van bijvoorbeeld WikiLeaks volgden. Ik was erg onder de indruk van de samenwerking tussen redacteuren en journalisten om elke dag weer, zoals zij het noemen ’the daily miracle’ te laten verschijnen. De verhalen werden zeer nauwkeurig gecheckt, er wordt veel geld uitgetrokken om echt ter plaatse te controleren of de feiten kloppen. Dat is ook de boodschap van de film: kwaliteitsjournalistiek is niet goedkoop.

Hoe ziet volgens u de toekomst van de kranten eruit? De film is niet bedoeld om een oplossing te vinden, maar om de contouren van het debat te schetsen. Maar persoonlijk denk ik dat nieuwe en oude media meer moeten samenwerken om succesvol te zijn. Zoals nieuwszender CNN, die met het hippe magazine Vice in zee wil om meer jongeren naar de zender te trekken. Of WikiLeaks, die toch de klassieke dagbladen benaderde. Ze hadden professionele journalisten nodig om de gelekte informatie te beoordelen.

Zal de papieren krant overleven? Nee. Hooguit nog als een luxueus cadeau, als een snobistische gimmick. Mensen gaan nieuws tot zich nemen via een tablet of telefoon. Het zal misschien twintig of dertig jaar duren, maar de papieren krant zal volgens mij verdwijnen.

Is er nog hoop voor de journalistiek? Dat denk ik wel. Een democratische samenleving werkt alleen als er vrije toegang is tot informatie. Als de kwaliteitsverslaggeving verdwijnt, zullen we snel beseffen dat we als samenleving niet meer kunnen functioneren. Er zal altijd iets nieuws verrijzen.

Olga van Ditzhuijzen

Page One: Inside the New York Times

Regie
Andrew Rossi
Verenigde Staten
2011
Met
David Carr
Tim Arango

90 minuten

Distributie
Living Colour Entertainment

Senna
Playboy en volksheld

Zeventien jaar na de dood van Ayrton Senna (1960-1994) op het circuit van San Marino is zijn status als Formule 1’s grootste coureur onaangetast. De bloedstollend spannende documentaire Senna onderstreept zijn mythische status.

Michael Schumacher mag sinds de dood van Senna zeven wereldtitels hebben veroverd, qua reputatie moet hij het afleggen tegen de Braziliaan voor wie het racen een bijna spirituele aangelegenheid was. Ayrton Senna was een playboy en een lastpak, maar ook volksheld en weldoener. Charismatisch en gedreven was hij het symbool van een tijdperk waarin de Formule 1 nog het domein was van echte waaghalzen.
Regisseur Asif Kapadia bouwt zijn portret op via de wetten van de speelfilm. Er is de introductie van lefgozertje Ayrton die in een ondermaatse wagen een podiumplek op het lastige circuit van Monaco wint. In de regen! Er is de groeiende rivaliteit met regerend wereldkampioen Alain Prost, wiens berekenende stijl een groot contrast vormde met Senna’s Latijnse passie. Er zijn de onsmakelijke spelletjes van de door Frankrijk gedomineerde race-organisatie FIA die Prost in de kaart spelen. Maar Senna kon rijden als een bezetene. Hij durfde net even later te remmen, net even meer risico’s te nemen, net even brutaler een tegenstander aan te vallen. En hij had volgens eigen zeggen God in zijn wagen.
Kapadia vermijdt sprekende hoofden, reconstructies en dwingende voice-overs. Puttend uit een rijkdom aan archiefmateriaal is Senna wat films als Le Mans, Michel Vaillant of Driven nooit waren: bloedstollend spannend. En er zit geen grammetje vet aan. Zelfs op het eerste gezicht anekdotische fragmenten krijgen verderop een extra lading. Als we Senna op tv zien flirten met zijn toekomstige vriendin en zij hem een serie gelukkige nieuwjaren kust, is het macaber dat ze ophoudt bij 1993.
Het is een cliché, maar het klopt: zelfs non-liefhebbers van deze vaak zo saaie sport zullen ademloos Senna bekijken. Het is een jongensboek dat eindigt als een tragische opera.

Mark van den Tempel

Senna



Regie
Asif Kapadia
Engeland
2010
Met
Ayrton Senna
Alain Prost

106 minuten

Distributie
Universal (Blu Ray en dvd)

Nieuwe import

Branded to Kill & Tokyo Drifter
Nieuwe uitgaves (op dvd en Blu-Ray) van twee van de vroegste Criterion-schijven met verbeterde beeldkwaliteit en nieuwe interviews met de Japanse regisseur Seijun Suzuki over zijn alle-regels-brekende sixties misdaad-mashups. (Criterion, regio 1/A)

Le samourai
Met Drive brengt Nicolas Winding Refn een verkapte hommage aan Jean-Pierre Melville’s klassieke misdaadfilm Le samouraï. Mooi moment dus om het origineel weer eens terug te kijken, bijvoorbeeld op deze nieuwe Blu-Ray-uitgave van Pathé. Zonder Engelse ondertitels, maar zo veel wordt er toch niet gezegd. (Pathé, regio 2/B)

One-Eyed Jacks
De enige film die methodmaniak Marlon Brando zelf regisseerde, nadat Stanley Kubrick het opgaf danwel ontslagen werd. Brando’s eerste versie duurde naar verluidt ruim vijf uur; in de kortere studiomontage werden volgens Brando alle grijstinten verwijderd. (Intergroove, regio 1/A)

Navajo Joe
Spaghettiwestern van Sergio Corbucci, met Burt Reynolds als op wraak beluste indiaan. Hoewel de muziek volgens de credits door ene Leo Nichols gecomponeerd werd, is dat natuurlijk gewoon een pseudoniem van Ennio Morricone. (Koch Media, regiovrij)

The Interrupters
In zijn nieuwste film keert documentairemaker Steve James, dit jaar eregast op IDFA, terug in de achterstandswijken van Chicago waar ooit ook zijn Oscarwinnende Hoop Dreams tot stand kwam. (Dogwoof, regio 2)

Four Flies on Grey Velvet
Een drummer vermoordt per ongeluk een stalker en dat is pas het begin van een van de meer bizarre films van Dario Argento — en dat wil wat zeggen. (Shameless, regiovrij)

Fernando Di Leo Crime Collection
Vier hoogtepunten uit het oeuvre van de Italiaanse misdaadspecialist Fernando Di Leo, wier keiharde films een van de inspiratiebronnen waren voor Tarantino’s vroege films: Milano calibro 9 (1972), La mala ordina (1972), Il Boss (1973) en Padroni della citta (1976). (Raro Video, regio 1/A)

Diana Dors double bill
Twee klassiekers met de ‘blondste bombshell’ van Engeland, Diana Dors, als nieuwsgierige huisvrouw in moordmysterie Miss Tulip Stays the Night (1955) en verleidelijke secretaresse in voetbaldrama The Great Game (1953). (BFI, regio 2)

Design for Living
Een jaar voordat de strenge zelfcensuur van de Hays Code Hollywood in zijn greep kreeg, kon Ernst Lubitsch nog wegkomen met deze prikkelende komedie over een vrolijk drietal (Gary Cooper, Fredric March en Miriam Hopkins) dat tijdens een treinreis lustig om elkaar heen draait en flirt. (Criterion, regio 1/A)

The World Is Big and Salvation Lurks Around the Corner
Hoe de grote geschiedenis in een klein verhaaltje gevat kan worden. Een Bulgaarse jongen verliest zijn geheugen en reist met zijn grootvader half Europa door om het terug te vinden. (Olive Films, regio 1)

JB

Deze lijst is samengesteld door Boudisque (Vredenburg 31, Utrecht). Ga voor meer informatie naar boudisque.nl