Filmpers – 27 januari 2016

TAKING WOODSTOCK
Ang Lee
taking woodstock, gebaseerd op de memoires van Elliot Tiber, is het zoveelste hoogtepunt in het toch al zo rijke oeuvre van de Taiwanees-Amerikaanse alleskunner Ang Lee. Het is anders dan de titel misschien doet vermoeden, geen muziekfilm en ook geen film over Woodstock, maar een coming of age-verhaal tegen de achtergrond van het mythische popfestival.
de Volkskrant (Jan Pieter Ekker)

Rondom het inderhaast opgelapte motel speelt zich het verhaal van taking woodstock af. Veel meer dan een onderhoudende reeks bijeengegaarde impressies en gebeurtenissen levert dat niet op. Uit de verte horen we flarden van muziek. Dáár wordt geschiedenis geschreven.
De Telegraaf (Eric Koch)

Lee laat het muziekpodium voor wat het is en concentreert zich op de festivalranden: bizarre types, bedwelmde vrijpartijen. Beelden uit de documentaire zijn perfect herschapen en Lee animeert met kleuren en bloemen de vriendelijkste lsd-trip uit de filmgeschiedenis. Maar al met al is taking woodstock toch te saai. Geen satire, maar meer nostalgie. Secuur en sfeervol, maar niet scherp.
Trouw (Jann Ruyters)

LOS ABRAZOS ROTOS
Pedro Almodóvar
Emotioneel doet los abrazos rotos niets. Hij wil een hommage aan de film noir zijn, met samenzwerende, gedoemde overspeligen. Maar de geliefden zijn vagelijk afstotend. Cruz is zinderend als altijd, hoewel haar mix van kwetsbaarheid en berekening soms wringt. Het probleem ligt vooral in het steriele acteren van Lluis Hommar.
NRC Handelsblad (Coen van Zwol)

Almodóvar stapt chronologisch heen en weer in zijn stevig geconstrueerde plot waarbij hij met groot gemak en plezier in de filmgeschiedenis rondgraait voor knipogen naar de film noir en eerbetoontjes aan voorgangers als Roberto Rossellini. Maar voor het verhaal dat hij uiteindelijk wil vertellen neemt hij zoveel tijd dat het voorspelbaar en zelfs een tikje saai wordt.
Trouw (Remke de Lange)

De film zit vol interessante ideeën, maar blijft als geheel te beredeneerd, te cerebraal. Dat er iets rammelt lijkt Almodóvar zich ook wel te realiseren. Hij reserveert relatief veel tijd voor scènes waarin de personages de plot een duwtje of twee, drie moeten bieden, in verklarende dialogen.
de Volkskrant (Bor Beekman)

INGLOURIOUS BASTERDS
Quentin Tarantino
Op enig moment in de filmgeschiedenis moet Quentin Tarantino zijn gaan geloven dat hij een groot schrijver is. Anders valt de eindeloze woordenbrij van inglourious basterds niet te verklaren, ruim tweeëneenhalf uur verbale incontinentie, zo tergend voor de toeschouwer dat de verleiding groot is om naar het scherm te roepen: hou toch eens vijf minuten je waffel! De figuren op het doek zullen dat niet horen, want ze zijn voortdurend zelf aan het woord.
NRC Handelsblad (Peter de Bruijn)

Zelden zijn historische feiten zo aanstekelijk met voeten getreden als in inglourious basterds. De maker zet de oorlog als een filmgenre naar zijn hand, en heeft meer oog voor de Duitse filmgeschiedenis dan voor het beladen verleden. Tarantino’s inventieve en gewaagde aanpak verdient lof en navolging, zeker waar het de taalkeuzes betreft, ook al worden sommige confrontaties onnodig lang opgerekt. Dat geldt echter niet voor het verbale steekspel in het eerste hoofdstuk, dat aan de opening van Sergio Leone’s once upon a time in the west doet denken.
Parool/GPD-kranten (Bart van der Put)

inglourious basterds is een bloederig sprookje voor volwassenen. Of dit het meesterwerk van Tarantino is moeten de fans maar uitmaken. Misschien is hun filmgoeroe te ambitieus te keer gegaan en zullen zij de dialogen te uitgesponnen vinden. Als compensatie krijgen zij enkele extravagant gefilmde bloedballetten die er niet om liegen.
Algemeen Dagblad (Ab Zagt)

HET LEVEN UIT EEN DAG
Marc de Cloe
Ze hebben inderdaad iets stomvervelends, die herhalingen. Onherroepelijk drijven de twee dolenden zo bij elkaar vandaan. En toch blijft, in gespiegeld beeld, hun zoekende blik. Echt vonken tussen de twee jonge hoofdrolspelers wil het niet, maar het leven uit een dag toont wat liefde uiteindelijk is: blijven zoeken naar de ander die een stuk van jezelf is. Dan is dat maar saai. Dan heet dat maar hel.
Trouw (Remke de Lange)

het leven uit een dag bestaat eigenlijk uit twee films die naast elkaar vertoond worden, films die soms rijmen en resoneren en soms volkomen langs elkaar leven. De visuele rijkdom ten spijt is de film soms ergerlijk uitleggerig. Dat wreekt zich al aan het begin, een veel te lange expositie om het eendagsvlinderconcept te verklaren. Weg met die teksten!
NRC Handelsblad (Dana Linssen)

De splitscreen wordt niet meer dan de som der delen; het blijft een fraai uitgevoerde kunstgreep, die dramatisch weinig om het lijf heeft. De Cloe heeft een leuke soundtrack, met muziek van Novastar, Zita Swoon en Rufus Wainwright, maar in een aantal scènes waarin de muziek het overneemt, krijgt de kijker het gevoel dat hij in een lange videoclip verzeild raakt. En daar is het leven echt te kort voor.
Het Parool (Mark Moorman)

OOGVERBLINDEND
Cyrus Frisch
In het begin gaat de beeld vaak op zwart en luisteren we alleen naar Verbaan en Hauer. Dat is een bijzondere ervaring, maar het effect van die verrassing is vrij snel uitgewerkt. oogverblindend is aan de lange kant, omdat er visueel niet veel aan te beleven valt. De stemmen werken op den duur hypnotiserend, maar daardoor verliezen de woorden ook aan kracht.
De Telegraaf (Annet de Jong)

Spiedende opnames: de camera observeert vanachter ramen, van bovenaf, soms via spionnetjes, mensen op straat of in huizen aan de overkant. Mooi zijn de beelden van daklozen; als rondscharrelende vogeltjes schuifelen ze heen en weer, doelloos, soms iets oppikkend. (…) Ze slepen je wel een tijd mee, het fragiele meisje en de sombere man, maar ongedurigheid ligt op de loer. Tegen de tijd dat beiden in wanhoop lijken te verdrinken, ben je zelf vooral blij dat je die boze buitenwereld weer in mag.
Trouw (Jann Ruyters)

Frisch illustreert de woordenstroom met (documentaire) beelden die Kyra vanuit haar huis ziet: ruziënde en schreeuwende junks en zwervers, maar ook het in de zon spiegelende grachtenwater. Tussen de fragmenten door gaat geregeld het beeld op ‘zwart’. Het zorgt voor een licht-hypnotiserende sfeer, die aanzet tot reflectie. Nederlandse films die dat laatste doen zijn zeldzaam. oogverblindend is niet de spectaculairste, maar wel de relevantste Nederlandse film van het jaar.
Het Parool/GPD-kranten (Jos van der Burg)