TAKING WOODSTOCK

De nieuwe film van Ang Lee is een van de aardigste manieren om terug te blikken op het popfestival Woodstock. Het legendarische evenement wordt vanuit een onverwachte invalshoek benaderd.

De van origine Taiwanese filmmaker Ang Lee ontwikkelt zich zoetjesaan tot een belangrijk chroniqueur van de Amerikaanse samenleving. Ruim tien jaar geleden had hij met the ice storm al zijn licht laten schijnen over de wrange nasleep van het optimisme van de jaren zestig. In taking woodstock bekijkt hij die vrijheidsroes met een welwillende en geamuseerde blik. Een raak tijdsbeeld in de vorm van een komedie — plezierige ontspanning na het zware werk van brokeback mountain en lust, caution.
Met split-screen beelden brengt Lee nog even een hommage aan de Woodstock-documentaire van Michael Wadleigh, maar wie hoopt op eventueel nagespeelde optredens van toenmalige trendsetters als Jefferson Airplane moet reken op een kleine teleurstelling. Wat op het podium gebeurt, blijft ver buiten beeld. We zien vooral wat zich aan de rand van de manifestatie afspeelt. Het leven van de nietsvermoedende bewoners van het plaatsje Bethel komt door de Woodstock-karavaan kompleet op zijn kop te staan.

Klandizie
Lee’s vaste scenarioschrijver James Schamus baseerde taking woodstock op het gelijknamige boek waarin Elliot Tiber zijn herinneringen aan die gebeurtenis heeft vastgelegd. De sympathiek debuterende Dimitri Martin speelt deze jonge interieurontwerper die in die zomer van 1969 terugkomt uit New York om het aftandse hotelletje van zijn ouders van de ondergang te redden. Wanneer hij hoort dat de bewoners van het naburige Wallkill de vergunning voor een muziekfestival hebben ingetrokken ruikt hij klandizie. Hij biedt de organisatoren kamers en een weiland aan. Voor hij het weet wordt hij meegesleept in een spektakel dat ieders voorstelling te boven gaat.
In de schuur bivakkeert een moderne theatergroep die geheel volgens de eisen van de nieuwe tijd af en toe uit de kleren gaat en een radicale herbewerking van Tsjechov instudeert. Om de verwarring compleet te maken komt een zeer zelfverzekerd met pruik en jurk getooide ex-marinier (Liev Schreiber) zijn diensten als beveiliger en vertrouwenspersoon aanbieden. Dwaasheid en zelfontdekking gaan hand in hand. Voor Elliot is het een bevrijding, iets wat bijna een cliché is maar gelukkig niet al te zwaar wordt aangezet.
Door betrekkelijke buitenstaanders tot hoofdpersonen te bombarderen heeft de film precies de juiste onbevangenheid en relativering gekregen die het onderwerp nodig heeft.
Uiteindelijk ontkomen we toch niet aan tamelijk uitvoerige impressies van de lange files en de chaotische massa muziekliefhebbers die de groene heuvels in modderpoelen veranderen. Daarmee zakt de film wat in, al blijft het fijne nostalgie. Jammer ook dat Lee de organisatoren — als hippies poserende zakenlieden met advocaten in hun kielzog — niet wat scherper heeft aangepakt. Wel is er aan het eind nog een kleine hint in de richting van het hierna georganiseerde Rolling Stones-concert. Hoe desastreus dat afliep zagen we al in de documentaire gimme shelter van de gebroeders Maysles.

Leo Bankersen