FilmPers – 27 januari 2011
NIET ZONDER JOU
Peter Lataster en Petra Lataster-Czisch
Het is knap hoe de documentairemakers precies de juiste toon weten te treffen; hun film is intiem zonder voyeuristisch te zijn, en aangrijpend zonder sentimentaliteit. Tot het bittere eind filmen de Latasters door, ongeflatteerd maar integer. niet zonder jou is een prachtige, schrijnende liefdesverklaring aan het leven en een bitterzoete beschouwing op de dood.
de Volkskrant (Pauline Kleijer)
Mooi als je samen oud kunt worden, maar ooit breekt het moment aan dat het samen opgebouwde leven uit elkaar begint te vallen. Zelden drong een documentaire zo diep door in wat stokoud worden betekent. (…) Niet zonder jou is een aangrijpend document, dat wars van sentimentaliteit de essentie van ouderdom raakt: verlies.
Het Parool (Jos van der Burg)
Intiem portret van kunstenaarsechtpaar Ger Lataster en Hermine van Hall, de ouders van documentairemaker Peter Lataster. Met zijn eveneens filmende echtgenote komt hij zowel ongemakkelijk als ontroerend dicht bij het proces van ouderdom en aftakeling van zijn dementerende moeder en zijn door doofheid en mobiliteitsproblemen geplaagde vader. Tevens een bescheiden ode aan de troost van de kunst.
NRC-Handelsblad (Dana Linssen)
NORWEGIAN WOOD
Tran Anh Hung
Hung maakte in elk geval een moedige keuze door de terugblik uit het verhaal te snijden en de belevenissen van de student Watanabe helemaal in de jaren zestig te situeren. (…) norwegian wood is geen film die het van een plot moet hebben. Het is eerder een karakterstudie van tobbende jongeren. Ondanks de afstandelijke behandeling roept Hung op cruciale momenten zeker ontroering op.
Algemeen Dagblad (Ab Zagt)
Dat je moet snijden in de hoeveelheid bijfiguren is onvermijdelijk. Maar hier heeft regisseur en scenarist Tran Anh Hung toch wel erg de schaar gehanteerd. De belangrijkste bijfiguren zijn er nog wel, maar ze zijn ver naar de achtergrond verdreven, waardoor hun emotionele functie voor het verhaal geheel verloren gaat.
NRC Handelsblad (André Waardenburg)
De visuele schoonheid en sereniteit waarin de heftige gebeurtenissen worden ondergedompeld, doet hun zwaarte alleen maar beter uitkomen; het sorteert ook maximaal effect dat de wereld, de natuur, dat alles zijn gang blijft gaan terwijl de levens van de personages in brokken uiteen vallen. Zo wordt norwegian wood in alle schoonheid toch ook een ontroerende, bij vlagen zelfs hartverscheurende ervaring.
de Volkskrant (Kevin Toma)
ARMADILLO
Janus Metz
De moeizame gesprekken, via een tolk van de zwaarbewapende Denen met de doodsbange dorpelingen, die weten dat ze volledig zijn overgeleverd aan de Taliban, maken veel duidelijk over de onmogelijkheid van de missie. Uiteindelijk filmt Metz een harde confrontatie met de Talibanstrijders. In de chaos wordt een aantal gewonde Taliban in een greppel doodgeschoten en Metz is erbij om deze dodelijke combinatie van adrenaline, doodsangst, wraakzucht en paniek vast te leggen: de fog of war in beeld gebracht.
Het Parool (Mark Moorman)
Metz registreert in prachtig afgewogen shots de verveling, de wachturen, de nutteloze patrouilles, de paranoia en hoe sommige soldaten naar een gevecht gaan verlangen. (…) Metz oordeelt niet, hij registreert. Zijn film armadillo legt iets wezenlijks van oorlog bloot wat de soldaten niet zomaar kan worden aangewreven, maar wat bevelhebbers, politici en publiek zich zeker moeten aantrekken.
Trouw (Jann Ruyters)
Maar het knapst is Metz’ delicate balans tussen afstand en nabijheid. Hij weet wel de noodzakelijke ethische vragen en dilemma’s bij de missie op te roepen, maar velt geen oordeel. Ja, hij laat dode lichamen zien. Maar als de mannen euforisch zijn na het doodschieten van vijf Talibanstrijders is dat begrijpelijk. Net zo begrijpelijk als de moeder die zich bij de legerleiding meldde, nadat ze van haar zoon had gehoord dat de strijders geëxecuteerd zouden zijn.
de Volkskrant (Floortje Smit)
BLACK VENUS
Abdellatif Kechiche
Het nieuwe jaar begint met een optater van jewelste, een doffe dreun die de kijker nog lang zal heugen. vénus noire van Abdellatif Kechiche is een grootse film van een van de belangrijkste filmregisseurs van dit moment; maar eenvoudig is het niet om deze film te zien en te ondergaan. Kechiche dwingt de kijker resoluut in de rol van naargeestige voyeur en staat elke vorm van positieve identificatie in de weg.
NRC Handelsblad (Peter de Bruijn)
Regisseur Abdellatif Kechiche neemt met een film van honderdzestig minuten ruim de tijd voor het trieste verhaal van Saartje Baartman. In black venus toont de Frans-Algerijnse filmmaker zich meer een observator dan een verteller, net als in zijn prijswinnende immigrantendrama la graine et le mulet. Hij laat zien hoe Saartje in Londen als exotische kermisattractie wordt uitgebaat door haar Zuid-Afrikaanse meester Hendrick Ceasar.
De Telegraaf (Marco Weijers)
Via Baartmans verhaal confronteert Kechiche ons met westers racisme, discriminatie en exploitatie, en laat hij ons nadenken over de verhoudingen toen en nu. Tegelijkertijd waakt hij ervoor om van haar lijdensverhaal een tearjerker te maken. David Lynch speelde met zijn meesterlijke drama the elephant man — het verwante verhaal van de als freak tentoongestelde, zwaar misvormde negentiende eeuwer John Merrick — dertig jaar geleden veel directer in op het gemoed.
Trouw (Belinda van de Graaf)
TOURNÉE
Mathieu Amalric
Denk Moulin Rouge. Denk veren, glitters en tepelkwastjes. Denk o lá lá. En bedenk dan hoe dat er uitziet als het vernis verbleekt is, het bladgoud begint te bladderen, de champagne te zoet is, de danseressen aangetast zijn door de zwaartekracht en Parijs voor altijd onbereikbaar blijft. Dat is de bitter-weemoedige wereld die acteur en regisseur Mathieu Amalric tevoorschijn tovert in zijn vierde film tournée.
NRC Handelsblad (Dana Linssen)
De Fransman Amalric (hoofdrolspeler uit the diving bell and the butterfly) is eigenlijk een veel te goed acteur voor zijn nieuwe film. Elke scène steelt hij, als de verlopen manager Joachim, die bij iedereen zijn krediet heeft verspeeld en zijn hoop vestigt op een nieuw, vanuit de VS naar het Franse clubcircuit gebracht burlesque dansgezelschap. Echte danseressen zijn het, ook buiten de film. Grof, kleurrijk en overmatig getatoeëerd. Zéér overtuigend op het podium, maar in de meer verhalende filmscènes zeker drie niveaus onder Amalric acterend.
de Volkskrant (Bor Beekman)
In losjes gedraaide opnamen, die doen denken aan het geïmproviseerde filmwerk van John Cassavetes, leren we Joachim kennen als een rasopportunist. (…) Amalric zet zijn personage neer als een wat sneue ritselaar waar je onmogelijk een hekel aan kunt hebben. Door zijn eenzaamheid af te zetten tegen de levendigheid van de wereld van de revue, krijgt het portret des te meer diepte.
Het Parool (Fritz de Jong)