Actie! Op de set van De witte flits

Datum 05-04-2023
Auteur Jan Pieter Ekker en Bob Bronshoff
Thema Actie!Filmkrant 456
Deel dit artikel

V.l.n.r. regisseur Laura Hermanides, hoofdrolspelers Renée Soutendijk en Raymond Thiry, geluidsmens Luuk Hoogstraten, opnameleider Bo van der Meer, camera-assistent Alyssa van Veen en DoP Myrthe Mosterman. Foto: Bob Bronshoff

Kampweg 51, 3769 DE Soesterberg, 31 oktober 2022, 15.23 uur

Raymond Thiry doet het portier van de oude Škoda Octavia Break dicht, open, en weer dicht en kijkt vervolgens naar regisseur Laura Hermanides. “Hij gaat niet op slot”, zegt hij dan. “Het slot is kapot. Dat kan alleen via de andere deur”, weet opnameleider Bo van der Meer. “Doe maar gewoon alsof”, zegt Hermanides. “Je ziet toch niet dat het knopje omhoog blijft.”

Hermanides studeerde in 2012 af aan de Filmacademie met de documentaire Wij zijn er klaar voor en maakte vorig jaar de korte dansfilm Anahit. De witte flits, waarvoor ze samen met Roelof Jan Minneboo het scenario schreef, wordt haar speelfilmdebuut. De film is gebaseerd op het waargebeurde verhaal van een vader en moeder van wie de zoon na een psychiatrisch traject van ruim twintig jaar toestemming krijgt voor euthanasie.

Zoon Rick wordt gespeeld door Sanne den Hartogh. Renée Soutendijk en Raymond Thiry spelen zijn ouders Aagje en Toon, die samen de strijd voor hun kind aangaan, en hierin het grootst mogelijke offer moeten brengen: de acceptatie van zijn zelfverkozen dood.

ANNA’s Casino Evenementen & Catering in Soesterberg doet in De witte flits dienst als de Hofstede Kliniek, waar Rick al anderhalf jaar op eigen verzoek op een gesloten afdeling zit in afwachting van zijn zelfgekozen einde. “Het is een bizarre locatie”, zegt Hermanides. Dat zit zo: het pand werd in september 1940, vier maanden na de Nederlandse capitulatie, gebouwd in opdracht van de Duitse Luftwaffe als ‘Officierscasino’ annex ‘Soldatenheim’ nabij vliegbasis Soesterberg.

Het neoclassicistische gebouw – een Rijksmonument, want een van de weinige overblijfselen van neoclassicistische nazi-architectuur in Nederland – moet onderdak gaan bieden aan een combinatie van zorg en wonen, maar tot het zover is wordt het verhuurd voor feesten en partijen. “Een paar dagen geleden konden we hier niet draaien, omdat het leger een bijeenkomst had”, zegt Hermanides, die tevens weet te melden dat onder een van de vloeren een enorm hakenkruis verborgen moet zitten. “We hadden eerst een andere locatie, maar die was van een streng gereformeerde organisatie. Toen ze lucht kregen van de inhoud van mijn film, waren we er niet meer welkom.”

Thiry (borstelsnor, suède jasje, terlenka) en Soutendijk (lichtblauwe parka, lange shawl) gaan weer in de Škoda zitten. Een productiemedewerker verplaatst een auto, die voorbij moet rijden als ze uitstappen, naar de beginpositie op het parkeerterrein. “Oké, daar gaan we weer… Opname… Stilte graag. Ennnn geluid… en actie!”

Thiry haalt de sleutel uit het contact en zegt: “Ik heb de deuren op het kinderslot gezet.” Ze stappen uit, Thiry loopt naar Soutendijk en pakt een plastic zakje met ‘I ♥ Fish’ erop van de achterbank. “Denk je dat ’ie wegloopt dan?”, zegt Soutendijk. “We hebben gekker meegemaakt, Aag”, antwoordt Thiry, terwijl ze samen richting de entree lopen. “En we zijn gestopt!”, roept Hermanides. “Volgens mij keek ik even in de camera”, zegt Soutendijk.

Hermanides overlegt even met DoP Myrthe Mosterman: “Misschien tot slot nog één keer terug naar Renée?” De twee, die elkaar al kennen sinds de Filmacademie, zijn het snel eens. “Laten we hem nog een keer doen”, zegt Hermanides dan. Als alles weer in gereedheid is gebracht, kijkt ze bezorgd naar de grijze lucht. “Qua continuïteit is het wel een drama, want toen we de scène in de auto draaiden was het heel mooi weer.” “We doen ’m gewoon nog een keer”, zegt Mosterman. “Dan hebben we in ieder geval iets te kiezen.”