Yves Saint Laurent

Regisseur Jalil Lespert weigert in Yves Saint Laurent de mode serieus te nemen, terwijl Saint Laurents smokings vrouwen gelijkwaardig maakten aan de man.

Naakt poseren voor je eigen parfum. Als broekie Dior overnemen. Onder je dienstplicht uitkomen omdat je een belangrijke modeontwerper bent. Het zijn een paar insteken die regisseur Jalil Lespert had kunnen kiezen voor Yves Saint Laurent. Maar deze gebeurtenissen worden zo terloops verteld dat hun betekenis verloren gaat. Mode is intimiderend, constateerde Vogue-hoofdredacteur Anna Wintour in The September Issue (2009), en ook Lespert is er bang voor. Hij durft niet te kiezen voor de insteek die Yves Saint Laurent bijzonder maakt: de mode.

In plaats daarvan geeft Lespert, ondanks de toestemming die hij kreeg om de originele ontwerpen te gebruiken, enkele aanzetjes om het leven van de designer te benaderen. De film beslaat een schijnbaar willekeurig gekozen twintig jaar en geeft een indruk van de wilde feesten in Parijs en Marrakech in de jaren zestig en zeventig. Lichten flikkeren stijlvol in de strakke discotheken en Karl Lagerfeld doet ordinair. Vrije, homoseksuele liefde viert hoogtij, maar echte passie zien we nooit. Een paar keer leeft de film op. Achter de schermen van de modeshows plukt Saint Laurent aan een sjaal of een hoed en barst hij uit over geknipt haar.

Saint Laurents zaken- en levenspartner Pierre Bergé treedt op als terugblikkende verteller, maar door de vlakke benadering van Bergé als observator van Saint Laurent slaat de film dood. Hun relatie wordt gebagatelliseerd tot een clichématige eerste kus aan de Seine en vooral veel overspel. We zien hoe Saint Laurent door vrienden, verdovende middelen en psychische stoornissen steeds verder van de werkelijkheid verwijderd raakt. Yves Saint Laurent blijft hangen in een dertien-in-een-dozijn biopic, die de ontwerper wil ontmaskeren als — wat een verrassing — een gewoon mens, waarbij Lespert weigert om mode serieus te nemen.

Saint Laurent bood vrouwen smokings, die hen gelijkwaardig maakten aan de man. Hij ontwierp het Mondriaanjurkje, dat zelfs nu nog wordt geïmiteerd. In de betere scènes in Yves Saint Laurent zien we in een videoclipachtige reclame hoe sexy die vrouwensmokings kunnen zijn en hoe de creatieve geest werkt: Saint Laurent ziet potloodgekleurde vlakjes geel, rood en blauw onder elkaar en vindt de blauwdruk voor zijn nieuwe collectie. Pierre Niney doet hem goed na, met zijn zachte stem, timide loopje, bescheiden antwoorden en verlegen buigingen op de catwalk. Zo weet de acteur de film bij vlagen te redden. Maar dat is meer te danken aan Saint Laurent zelf dan aan de regisseur.