Words on Bathroom Walls

De Duitse regisseur Thor Freudenthal verweeft (zelf)liefde en acceptatie met het verhaal van een tiener die worstelt met schizofrenie. Een onderhoudende en enigszins komische voorstelling van geestesziekte.

“Ik heb de ziekte, maar ik ben niet de ziekte zelf.” Dit was de les die de pientere Adam van zijn moeder meekreeg. De tiener ziet dingen die er niet zijn en vertoont chaotisch gedrag: waanideeën, auditieve en visuele hallucinaties; het is een uiting van zijn schizofrenie. Na een psychotische periode wordt hij geschorst. Halverwege het schooljaar gaat hij naar een katholieke middelbare school, een kans om zichzelf opnieuw uit te vinden. Hij wordt verliefd op zijn klasgenote Maya (Taylor Russell), maar kan zijn schizofrenie ook op de nieuwe school niet ontlopen.

Het coming-of-age-genre toont altijd al een gedramatiseerde weergave van de pieken en dalen tijdens de adolescentie. Wanneer je als tiener dan ook nog worstelt met een psychische aandoening “wordt je leven een escaperoom zonder uitgang”, zoals Adam het raak omschrijft.

Het scenario van Nick Naveda, gebaseerd op de gelauwerde roman van Julia Walton, neigt soms naar (visuele) clichés rond een psychische aandoening, maar weet ze gelukkig meestal te vermijden. Adams binnenwereld en de chaos in zijn hoofd laat de film via speciale effecten zien: van een donkere, interne voice-over die Adams diepste, meest duistere angsten vertegenwoordigt, tot een trio van hallucinaties weergeven als herkenbare, levendige karaktertypes, die elke emotie die door Adams hoofd spookt uitleggen.

In korte momenten toont de film hoe de grillige aard van Adams schizofrenie – en zijn zelfverkozen copingmechanismen – zijn relaties onder druk zet. Zijn pijn en verwarring zijn zichtbaar wanneer hij direct in de camera spreekt, vaak tot een van zijn psychiaters. Maar ook al domineren Adams angsten het verhaal, de regie van Freudenthal zorgt voor een licht en toch indringend eindresultaat.

Words on Bathroom Walls stipt op een toegankelijke manier aan dat geestelijk welzijn net zo waardevol is als lichamelijke gezondheid. De film toont niet de rauwe werkelijkheid, maar een gesaniteerd portret van een tiener die worstelt met een geestesziekte. Optimisme en liefde voeren de boventoon in dit coming-of-age-drama met een vleugje romantiek.