Wishing on a Star

Fantastische, komische documentaire over een Italiaanse astroloog die mensen op aardse wijze contact laat maken met hun diepste verlangens.

In gebrekkig Engels bestelt een Italiaanse vrouw op haar verjaardag in een restaurant in Taiwan een taartje. In even gebrekkig Engels antwoordt de Taiwanese ober haar dat dat niet tot de mogelijkheden behoort: “Geen taart, wel voedsel.” Het tafereeltje is een fantastische metafoor voor het verband tussen wensen en hun vervulling, waar deze komische documentaire om draait.

Daarin stuurt de Napolitaanse astroloog Luciana haar cliënten op hun verjaardag op reis om hun diepste wens in vervulling te laten gaan. Wat daarbij onontbeerlijk is, is de juiste sterrenstand: een dominante zon of wat minder Mars.

Waar de een daarvoor de halve wereld over moet, volstaat voor de ander een uitstapje in eigen land. En als zelfs dat niet haalbaar is, kan de reis thuis in scène worden gezet. Zo zien we een vrouw die ongelukkig is in de sleur van haar huwelijk in de woonkamer kamperen in ‘Alaska’: met haar twee kinderen in een tentje en haar voeten in een bak ijswater. Een roodharige tweeling die emotioneel met elkaar is vergroeid, reist daarentegen wel degelijk fysiek naar Beiroet. Daar is wel taart. Een vrijgezelle begrafenisondernemer, die onder de plak van zijn moeder zit, heeft in aanloop naar zijn reis met een vrouwelijke zaakwaarnemer een romantisch onderonsje als ze samen een graf delven.

Net als in zijn hybride drama 107 Mothers (2021) over gedetineerde Oekraïense vrouwen die in de gevangenis bevallen, legt de Hongaars-Slowaakse filmmaker Peter Kerekes in de strak gestileerde documentaire Wishing on a Star een geweldig oog aan de dag voor de paradoxale schoonheid van het menselijk bestaan. Tussen hartverscheurend onvermogen en magische alledaagsheid. Van een niet langer verliefde slager die harten in plakjes snijdt tot de door het zwembadwater vervormde lijven van twee vrouwen, als in een lachspiegel.

Met haar luisterend oor en grondige mensenkennis vormt Luciana een brug over de kloof tussen de diepste verlangens van mensen en hun realisatie, over het gapende gat tussen fantasie en werkelijkheid. Met alle magie en ironie die zich daar bevindt. En zelfs áls ze hun geheime hart laten spreken, blijkt de ruimte tussen wat mensen zéggen te willen en wat ze bereid zijn daarvoor te doen grillig als een januskop.

Geloven dat het kan, blijkt het hele werk. En als het dan toch niet haalbaar blijkt, kan het louterend zijn om uit de droom te worden geholpen, met berusting tot gevolg. In vrijwel alle gevallen draait het om de liefde die je (niet) hebt en de liefde waarnaar je verlangt. Of zoals Kerekes het in een interview samenvatte: “Het is de kunst jezelf te bevrijden zonder het leven van anderen te ruïneren.”