107 Mothers

107 Mothers gaat over moeders in een vrouwengevangenis in Oekraïne. Dat interessante onderwerp krijgt een wat onhandige uitwerking.

Gevangenen willen over het algemeen dat de tijd zo snel mogelijk verstrijkt. Maar hoewel de gedetineerde moeders in 107 Mothers allemaal zo snel mogelijk op vrije voeten willen komen, vrezen ze juist het verstrijken van de tijd. De eerste jaren na de bevalling mogen ze namelijk hun kind tweemaal per etmaal een paar uur zien. Zodra de kinderen drie jaar worden, worden ze overgeplaatst naar een weeshuis en wordt het contact tussen moeder en kind verbroken.

Het drama 107 Mothers zit vol met dit soort vreemde tegenstrijdigheden. De film, zelf ook een tegenstrijdige mix tussen interviews in documentairestijl en gescripte scènes, draait om een groep moeders in een Oekraïense vrouwengevangenis. Ze dragen een uniform met bloemenprint en verblijven in pastelkleurige cellen. Het is een gevangenis vol vrouwen, maar ze hebben allemaal een zoon gekregen.

We volgen Lesja. Net als veel andere vrouwen in de gevangenis heeft ze haar man vermoord in een crime passionnel, een gebeurtenis waarover ze spreekt op een afstandelijke, nuchtere toon. Documentairemaker Peter Kerékes legt de vrouwen, overwegend niet-professionele acteurs, vast in doosvormige kaders. Ze worden gefilmd in hard wit licht terwijl ze hun dagen doorbrengen in het cellencomplex.

De 107 moeders in een vrouwengevangenis zijn een interessant onderwerp voor een film. Maar er is iets aan deze in theorie vruchtbare mix van cinéma vérité en verhalend drama dat onhandig aanvoelt. Dat komt deels door de harde cuts tussen de scènes, die een vermenging van de twee genres verhinderen en de kijker op afstand houden. Uiteindelijk voelen zowel de observationele scènes van het leven in een vrouwengevangenis als de dramatische vertelling over Lesja en haar zoon onderontwikkeld.