WE OWN THE NIGHT

Mark Wahlberg en Joaquin Phoenix opnieuw in een film van James Gray. Klinkt niet zo spannend maar dat is het wel. Sterker nog, we own the night is politiedrama zoals politiedrama moet zijn.

we own the night was het motto dat de politie in New York midden jaren 80 hanteerde om het moreel hoog te houden. Dat we hier met een dienderdrama van doen hebben, blijkt meteen uit de serie zwartwit filmstills bij aanvang van ‘cops on the job’, die met elke foto in grimmigheid toenemen. Eerst een vrolijke arrestatie, vervolgens een dode prostituee, dat werk. Een voorbode voor hoe de film zich zal ontwikkelen. Maar daar heb je als kijker nauwelijks tijd voor want voor je het weet zit je in een best stomende scène tussen Joaquin Phoenix en Eva Mendes die elkaar enorm opvrijen op de pneumatische beat van Blondies ‘Heart of glass’. Phoenix speelt de succesvolle nachtclubeigenaar Bobby Green en Mendes zijn lief. Tot zover nog niets aan de hand. Vervolgens zijn ze te laat voor iets dat de promotie van zijn broer de agent (Mark Wahlberg) blijkt te zijn. Die wordt uitgevoerd door beider vader de hoofdcommissaris, gespeeld door de altijd stoere Robert Duvall.
Er is spanning tussen de hoofdrolspelers, zoveel is duidelijk. Broer en vader willen de drugsbendes in de stad bestrijden en een van de plekken waar lekker gedeald kan worden, is de nachtclub van broer-/zoonlief, van Phoenix dus. Die zich zo lekker tussen twee vuren voelt zitten. Dit is hét stokpaardje, voor zover je bij drie films in dertien jaar over stokpaardjes kunt spreken, van regisseur James Gray. Bij zijn vorige, eveneens in New York gesitueerde film — the yards uit 2000 — werkte hij ook samen met Wahlberg en Phoenix, alleen speelde eerstgenoemde toen de persoon tussen een ‘rock’ en een ‘hard place’, zoals de Amerikanen zeggen. Phoenix speelt met zijn gebruikelijke intensiteit, die opnieuw fijn clasht met het gewoner aandoende werk van Wahlberg, terwijl Duvall weer een paar harde-kerel-oneliners met verve mag brengen waarvan we u "als je in je broek pist, blijft het ook niet zo lang warm" niet willen onthouden.

Mondkapje
De omschrijving ‘vakkundig gemaakte thriller’ is meestal een dooddoener maar hier nu eens niet. Een voorbeeld. Ergens heeft Phoenix een ontmoeting met de Russische drugsdealer op wie de politie jaagt. In een verlaten pakhuis waar de waren worden verpakt moet hij een mondkapje op tegen het stof van de drug. Terwijl hij naar de uiteindelijke ontmoetingsplek loopt in de gangen van dat pakhuis, hoor je op de geluidsband zijn adem keihard tegen het kapje slaan. Precies het juiste sounddesign om je helemaal in de claustrofobische scène te trekken, die daardoor qua spanning heel even silence of the lambs-hoogten benadert.
Maar zie de poster en je kijkt naar een variant op die van all the president’s men. Ook niet zomaar, Gray kent zijn klassiekers en heeft zo te zien de meeste films uit de ‘gouden jaren’ van Hollywood wel tot zich genomen. Maar hier — zeg à la serpico — stuwen vooral de personages het verhaal voort. Ja, er is dus een autoachtervolging en ja, die is indrukwekkend maar niet omdat het zo hard gaat. Beter politiedrama verschijnt er dit jaar hoogstwaarschijnlijk niet meer.

Ivar Snoep