We Are Who We Are

Dit broeierige, complexe en visueel hoogstaande coming-of-age-drama van Luca Guadagnino draait om twee nog kneedbare jonge zielen die opgroeien op een legerbasis waar volwassenen vrijwel alle vormen van vrijzinnigheid al van zich af hebben geworpen.

Vanuit het kosmopolitische New York belandt een veertienjarige wijsneus op een Amerikaanse legerbasis in Italië, iets ten zuiden van Venetië. Fraser Wilson (acteur Jack Dylan Grazer heeft wel wat weg van een piepjonge Xavier Dolan) is een zogeheten army brat, die tegen wil en dank meeverhuist met zijn moeders Sarah (Chloë Sevigny) en Maggie (Alice Braga), beiden officier in het Amerikaanse leger. Sarah is op de basis aangesteld als de nieuwe commandant: ze moet een garnizoen infanteristen klaarstomen voor hun uitzending naar Afghanistan en ervoor zorgen dat de warme band tussen het Italiaanse kustplaatsje en de macho’s op de basis niet bekoeld raakt.

De eerste afleveringen van de serie We Are Who We Are, bedacht door de Italiaanse schrijver Paolo Giordano en geheel geregisseerd door Luca Guadagnino (Call Me by Your Name, 2017), spelen zich af in de zomer van 2016. Fraser etaleert zich als een erudiete, in zichzelf gekeerde, excentrieke puber, die lak heeft aan de strikte omgangsvormen op de basis. “Toon eens wat respect, jongeman”, wordt hem toegeroepen als hij weigert zijn zonnebril af te zetten voor het maken van een pasfoto. Met oordopjes in en zijn telefoon in zijn handen observeert hij zijn nieuwe omgeving. Tijdens de inauguratie van zijn moeder weigert hij op te staan voor het Amerikaanse volkslied, met een mooie tegenstelling tussen hem en een plechtig saluerende soldaat tot gevolg.

In klasgenoot Caitlin (Jordan Kristine Séamon) vindt Fraser een zielsverwant. In de eerste aflevering zien we hoe hij haar – en haar vriendengroep, een mengelmoesje van Amerikanen en Italianen – ontmoet op het strand; in de tweede aflevering zien we deze gebeurtenissen vanuit haar perspectief. Of zijn perspectief, want Caitlin, die twijfelt over haar genderidentiteit, laat zich buiten het zicht van haar Donald Trump-aanhangende vader aanspreken als Harper. Ook seksualiteit is (nog) fluïde in het televisiedrama: beide jongelingen hebben nog geen enkel idee op wie ze vallen. Ze zijn, in weerwil van de titel van de reeks, juist nog niet wat ze zullen zijn, of nog moeten worden.

We Are Who We Are laat zich in dat opzicht omschrijven als een televisievariant van een bildungsroman. Guadagnino laat het verhaal, gesitueerd in de weelderige moeraslanden rondom Venetië, heerlijk voortkabbelen. Soms mag de camera net als de onbevangen hoofdpersonen fijn dagdromen; dan weer is het tijd voor een injectie van meer urgentie. Zoals wanneer de jongeren na een paintballpartij elkaar aan tafel bekogelen met eten en drinken, een tafereel dat in slow-motion wordt uitgerekt tot enkele minuten. Of wanneer de focus, tijdens geouwehoer en gevoos in een buitenzwembad, wordt verlegd naar stillevens van kletsnatte voorwerpen als een onderbroek en een sok.

Guadagnino doorspekt de melodramatische conventies van televisie (We Are Who We Are had met zijn zwoele seks, hete romances en menselijk leed makkelijk een hedendaagse Heartbreak High (1994-97) kunnen worden) met visuele hoogstandjes. Zoals wanneer later in het seizoen, als het herfst wordt, Caitlin tegen de wind in wandelt, waardoor bruingroene blaadjes haar in het gezicht waaien. Een mooie metafoor voor de tegenstand die ze vanuit haar omgeving ervaart. En als de blaadjes eenmaal gaan liggen, dan lijkt hij – Caitlin is nu Harper – op de goede weg naar innerlijke rust.

De muzikale composities van Devonté Hynes (de muzikant staat tevens bekend als Blood Orange en is ook als acteur te zien) passen hier uitstekend bij. De lome klanken van echoënde klarinetten, afgewisseld met intrigerende synth-partijen, onderschrijven het onbestemde, onevenwichtige en romantische gevoel van tot wasdom komen. Hoewel het soms ook oogt alsof Fraser en Harper, zoals een coming-of-age-drama betaamt, meer weten van de wereld dan de volwassenen om hun heen. Misschien ook wel omdat de volwassenen al vastgeroest zijn in hun door de maatschappij opgelegde denkbeelden. Zij zijn wie ze zijn, terwijl de jongeren nog alle tijd hebben om te ontdekken wie ze willen zijn.

We Are Who We Are is sinds 7 maart 2021 wekelijks te zien op Starzplay.