Until Tomorrow

De baby van Fereshteh is buitenechtelijk en mag dus niet bestaan in regressief Iran. Waar kan de jonge moeder haar baby een nacht laten wanneer haar ouders onverwacht op bezoek komen?

Zoals helaas veel te vaak gebeurt bij Iraanse films, wordt de release van Until Tomorrow (Ta farda) enigszins overschaduwd door de problemen van de maker. Afgelopen maart was regisseur Ali Asgari nog in Nederland, als een van de hoofdgasten op filmfestival Movies That Matter. Daar draaide ook de korte film Over mij die hij in Nederland had gemaakt. In mei reisde hij naar Cannes, waar zijn nieuwe speelfilm Terrestrial Verses (in coregie met Alireza Khatami, ook coscenarist van Until Tomorrow) in zijprogramma Un Certain Regard goed werd ontvangen.

Maar bij thuiskomst in Teheran werd zijn paspoort in beslag genomen en werd hem een reis- en filmverbod opgelegd. Waar de maatschappijkritiek van zijn speelfilmdebuut Disappearance (2017) en van Until Tomorrow schijnbaar nog door de beugel kon, schoot de meer confronterende aanpak van Terrestrial Verses de autoriteiten in het verkeerde keelgat.

In elke van de drie films wordt de hoofdrol gespeeld door Sadaf Asgari, een nicht van de filmmaker. Haar oom ontdekte haar en inmiddels is ze in Iran een veelgevraagd acteur. Until Tomorrow, waarin de camera vrijwel elke seconde op haar gericht is, maakt overtuigend duidelijk waarom.

Ze speelt Fereshteh, een jonge moeder van een twee maanden oude dochter. Die baby is buitenechtelijk, dus onwettig volgens de Iraanse staat en een schande volgens de goegemeente. Fereshtehs familie in een dorpje ver van Teheran mag dan ook niet van het bestaan van het kind weten. Dat brengt Fereshteh in het nauw wanneer haar ouders onverwacht aankondigen dat ze die avond bij haar op de stoep zullen staan. Samen met beste vriendin Atefeh zoekt de jonge moeder met groeiende wanhoop naar een plek waar ze haar baby een nacht kan onderbrengen, kriskras door Teheran van de ene naar de andere laatste strohalm.

Ali Asgari maakte eerder al de kortfilm The Baby (Bacheh, 2014) met hetzelfde uitgangspunt. Die film (te zien op Vimeo) bestaat grotendeels uit de scène die ook in Until Tomorrow de apotheose is, maar dan met een dik uur extra aanloop en context. Hoewel die extra tijd het verhaal soms tot de grenzen van het geloofwaardige oprekt – hoe bang moet je wel niet voor je eigen ouders zijn om deze bokkensprongen te maken – komt het slot er wel een stuk harder door aan.

Tussen de regels door toont Ali Asgari een ontluisterend beeld van de Iraanse millennial, een generatie die nooit iets anders heeft gekend dan de huidige dictatuur en tegelijkertijd dankzij het internet ook een illusie van individuele vrijheid koestert. Het maakt dat solidariteit er ver te zoeken is.