Un baiser s’il vous plaît
Gekneuter rond een kus
Old school-romantiek mengt zich met de Woody Allen van Annie Hall en The Purple Rose of Cairo in de Franse romcom Un baiser s’il vous plaît.
De eerste Woody Allen-associatie is er meteen bij de begintitels. Eenvoudige witte letters op zwart. Dan de situatie: lijstenmaker Gabriel komt een hem aantrekkelijk doch geheel onbekende blonde vrouw tegen en geeft haar een lift in zijn kneuzig ogende vrachtwagentje. Het klikt wonderwel. Zo goed zelfs, dat hij de avond die ze net hebben doorgebracht wel met een hartstochtelijke kus op de mond wil bezegelen. Maar zij deinst terug op het moment suprème. Liever geen kus want ze kent een verhaal waarbij een dergelijke liefkozing niet zonder gevolgen bleef.
‘Ach die Fransen toch’, ben je geneigd te denken als nuchtere, door tv-programma’s als Spuiten en slikken en 40 dagen zonder seks geharde Hollander, zoveel drukte om een kus. Kom op zeg. Maar Un baiser s’il vous plaît gaat nog veel verder. Want de blonde schone heeft de lijstenmaker nieuwsgierig gemaakt. Hij wil het verhaal graag helemaal vernemen: en zo blijkt die eerste ontmoeting enkel een aanloop naar het echte verhaal, het in flashbacks vertelde relaas van Nicolas en Julie. Nicolas wordt gespeeld door Emmanuel Mouret, die tevens tekende voor scenario en regie, wat ook weer Allen-associaties oproept. Nicolas heeft even geen relatie en vertrouwt zijn beste vriendin Julie (Virginie Ledoyen) omslachtig een precair probleem toe. Nicolas mist ‘affectie’, en dan vooral ‘lichamelijke affectie’. Wil Julie niet met hem zoenen en, als ze toch bezig zijn, met hem naar bed?
Vierkante meter
Een groot deel van deze erg geestig uitgewerkte dialoog ontspint zich terwijl de acteurs lange tijd voor een groot portret van Franz Schubert staan. Mooi detail, want diens (kamer)muziek figureert veelvuldig op de soundtrack terwijl de naam van de componist later nog zal vallen in een aardig verzonnen wending. Emmanuel Mouret is dol op klassiek: Mozart, Dvorak en Tsjaikovski komen ook op de soundtrack voorbij, terwijl in zijn Changement d’adresse van twee jaar terug hoornmuziek een grote rol speelde. Ook is hij gek op gekneuter op de vierkante meter. Hoe Woody Allen inderdaad.
Tegelijkertijd heeft Mouret de films van Nouvelle vague-grootheid Eric Rohmer in zijn bagage terwijl hij acterenderwijs met zijn bijna permanent sullige blik en gek loopje toont dat hij niet voor niets Buster Keaton en Charlie Chaplin als voorbeelden noemt. Als filmmaker betoont hij zich hier tevens een old school-romanticus wiens — overigens behoorlijk sexy — liefdesscènes teruggrijpen naar Amerikaanse romcoms uit de jaren 40 en 50 waarin het stel elke volgende stap in de vrijpartij eerst voor de kijkers aankondigt via een vraag.
Vergeleken met het eerdergenoemde Changement d’adresse (2006) is het absurdisme ietwat teruggedraaid. We zien ‘gewone’ man/vrouw-relaties, maar dan in een wereld waarin je elkaar nog gewoon het hof kan maken, en Mouret maakt er ditmaal een bijna mathematisch aandoende vertelling van — zijn hoofdfiguren zijn niet voor niets wiskundeleraar en laborante. Maar nee, Un baiser s’il vous plaît is geen pleidooi voor minder vluchtig geseks, al velt de film bij de ’twist’ op het eind toch nog een soort van moreel oordeel. Na deze uiterst charmante romcom weet u in ieder geval: een kus is nooit zomaar een kus.
