Un amour de jeunesse

Liefde is de drug

Un amour de jeunesse

Het duurt dik acht jaar voor Camille over haar eerste liefde heen is in Mia Hansen-Løve’s Un amour de jeunesse, een verhaal met een grote finesse.

Parijs, winter 1999. Camille is verliefd op Sullivan en die kalverliefde is de essentie van Mia Hansen-Løve’s derde speelfilm Un amour de jeunesse. Hij is negentien en volgt een studie maar studeert niet; zij is een vlijtige middelbare scholier. Voor haar is hij de eeuwige liefde zoals alleen een vijftienjarige eeuwig verliefd kan zijn. “De liefde is de reden van mijn bestaan”, zegt ze tegen haar moeder en hem vertelt ze dat ze in de Seine springt als hij het ooit uitmaakt.

Maar Sullivan is een flierefluiter die meer bezig is met de lange reis naar Zuid-Amerika die hij met wat vrienden aan het plannen is: hoogdravend praat hij over ‘onze expeditie’, waarin hij zichzelf moet gaan ontdekken. Wanneer hij vertrekt draagt Camille zijn sjaal, volgt ze zijn tocht met speldjes op een landkaart en wacht ze bij de brievenbus op zijn berichten. Die komen steeds minder vaak, tot die onvermijdelijke brief waarin hij er een punt achter zet.

Het is het begin van Camille’s proces van volwassenwording, die acht jaar in beslag zal nemen. Hansen-Løve toont die ontwikkeling op vier momenten: de kalverliefde in 1999, een depressie en zelfmoordpoging in 2000, een studie architectuur in 2003 en een nieuwe liefde met haar oudere docent Lorenz (Magne-Håvard Brekke) in 2007. Tot ze Sullivan weer tegen het lijf loopt.

Un amour de jeunesse vertelt dat verhaal met grote finesse. Zo zitten de ontwikkelingen tussen de verschillende periodes zorgvuldig verstopt in realistische dialogen. Een voorbeeld: uit een gesprek tussen Camille en haar moeder in 2003 kan worden opgemaakt dat haar ouders gescheiden zijn en zonder dat hier verder iets over gezegd hoeft te worden, krijgt de kijker een volledig verhaal mee, waar Camille’s zelfmoordpoging misschien ook wel mee te maken heeft.

Of dat bijna twee uur lang blijft boeien, zal voor een groot deel afhangen van uw ontvankelijkheid voor de talenten van actrice Lola Créton, die vrijwel de hele film in beeld is. Wat voor de één prachtig ingekeerd spel is, zal voor een ander neigen naar apathie. De emoties verbergen zich in de kleinste details: die sjaal, die Camille blijft dragen en dan wegdoet; een hoedje dat symbool staat voor een gelukzalige vakantie in de Ardèche kort voor Sullivans vertrek; een ansicht aan de muur op Camille’s studentenkamertje. Dat hoeft allemaal niet uitgesproken te worden.