Mia Hansen-Løve over Un amour de jeunesse

Mia Hansen-Løve won met Le père de mes enfants in Cannes de speciale juryprijs. Voor Une amour de jeunesse profiteerde ze van het charisma van de jonge Lola Créton.

Ah, die eerste echte verliefdheid. Het gevoel dat je de hele wereld samen aankunt. En de blinde paniek die toeslaat als er scheuren dreigen in het volmaakte plaatje. In Une amour de jeunesse behandelt Mia Hansen-Løve (1981) een gebroken hart bijna als een fysieke werkelijkheid. We spreken haar daags na de wereldpremière op het filmfestival van Toronto. Wanneer we haar complimenteren met dat ze zich zo goed kan verplaatsen in de belevingswereld van een tienermeisje is ze oprecht verbaasd. "Maar die tijd vergeet je toch nooit meer? Die jaren staan in je geheugen gebeiteld.

"Mijn favoriete uitspraak in je persmap was: ‘Je kunt het leven alleen achterwaarts begrijpen, maar het moet voorwaarts geleefd worden.’ "Ja, die is prachtig, niet? Het komt van de filosoof Kierkegaard, maar het was mijn oma die me er op attent maakte. De film was al af, maar ik vond het een perfect motto voor Une amour de jeunesse. Dit is precies wat ik heb willen laten zien. Inzicht komt altijd achteraf maar dat is niet erg. Het maakt dat we ons als mens altijd blijven ontwikkelen."

Eerste liefdes worden door volwassenen vaak afgedaan als naïef: kalverliefdes. "Noemen jullie dat zo? Wat een grappige uitdrukking. Ik denk ook dat eerste verliefdheden vaak onschuldig en naïef zijn, en dat is prima. Wat me stoort is dat veel volwassenen niet willen accepteren dat een eerste liefde zo intens en heftig kan zijn, dat het je leven volledig op zijn kop zet. Wat dat betreft kun je het best vergelijken met de ingrijpendheid van de dood van een van je ouders. Het tekent je, het vormt je, maar het hoeft je niet te misvormen.

Het verhaal is niet helemaal autobiografisch? "Nee, daar zit niemand op te wachten. Ik wilde laten zien dat een heftige eerste liefde bepalend kan zijn voor de rest van je leven. Une amour de jeunesse komt voort uit vijftien jaar ervaring met liefde en het leven, die me er langzaam toe brachten dat ik deze film wilde maken. Dat besef kwam met een langdurig proces. Het was een indirecte manier om te onderzoeken waarom ik filmmaker wilde worden. Als zestienjarige actrice kwam ik per toeval in de filmwereld terecht en mijn eerste ervaringen waren heftig, bijna traumatisch. Pas toen ik enkele jaren later mijn eerste korte film draaide, kwam het besef dat dit was wat ik wilde doen. Dus Camille’s ontwikkeling is op een bepaalde manier mijn ontwikkeling, maar daar houdt de vergelijking wel op."

We mogen rustig zeggen dat Lola Créton een openbaring is. "Het was voor het eerst dat ik een actrice uitkoos nadat ik haar in een film had gezien. Voorheen deed ik dat op basis van persoonlijke ervaringen die ik met ze had, maar hier was dat lastig. Ik wilde geen actrice die zich door haar leeftijd jonger zou moeten gedragen. Dus ik zocht een jonge actrice. De jeugdigheid en onschuld van het personage waren voor mij de belangrijkste aspecten van het verhaal. Dat ze later een ouder iemand zou moeten spelen vond ik wel een mooie uitdaging. Net toen ik met de casting zou beginnen zag ik toevallig op tv Blue Beard van Catherine Breillat en ik was zwaar onder de indruk van de intensiteit van Lola. Ondanks haar jeugd had ze een exceptioneel charisma, een aura bijna."

Had je van tevoren een precies beeld van hoe de film eruit zou komen te zien? "Ik denk altijd veel na over de vorm, maar het is niet per se iets waar ik mijn publiek mee om de oren wil slaan. Voor Un amour de jeunesse wilde ik zo weinig mogelijk kunstmatigheid. Het moest naturel ogen en ik wilde de shoot zo intuïtief mogelijk benaderen. Het lijkt alsof we geen extra licht gebruiken, maar het is er wel, alleen subtiel. Ook wilde ik Lola en Sebastian niet ouder maken via make-up omdat dat voor mij als kijker nooit werkt. Het is een kunstje, het heeft niets met het echte leven te maken.  Het creëert afstand, geen toenadering tot het personage. Het is veel interessanter om het ouder worden via innerlijke expressie tot stand te brengen, maar ook via het ritme van de scènes zelf. Lola wist dat heel precies op te pakken."

Mark van den Tempel