Twin Peaks: Fire Walk with Me

De lang verwachte speelfilm die David Lynch baseerde op zijn succesvolle cult-televisieserie Twin Peaks komt met Kerst in de bioscoop.

Fans van de serie kon men herkennen aan hun urenlange discussies over mysterieuze plotwendingen, een flinke consumptie van kersentaart en een voorliefde voor hete, zwarte koffie. Met de vondst van het in plastic gewikkelde lichaam van de lokale schoonheid Laura Palmer (Sheryl Lee) in het plaatsje Twin Peaks begon een serie duizelingwekkende gebeurtenissen die ons tot ver voorbij de grens van dood, leven en logica voerden. Aan de hand van special agent Dak Cooper (Kyle MacLachlan) daalden we af in de onderwereld, waar de perverse verbeelding van David Lynch en zijn coscenarist Mark Frost huist.

De echte fans hielden het meer dan dertig afleveringen vol. Vervolgens werd de serie gecanceld door de Amerikaanse omroep ABC, vanwege teruglopende kijkcijfers. Deze vroege dood (model James Dean) is buitengewoon goed voor de populariteit geweest die inmiddels tot legendarische proporties is gegroeid. De speelfilm behandelt de laatste zeven dagen uit het leven van Laura Palmer, de duistere periode die men in de serie tracht te ontrafelen. En om Kyle MacLachian toch nog de kans te geven even ten tonele te verschijnen opent de film met een half uur durende episode waarin Dale Cooper het eerste slachtoffer van de infame Bob ontdekt.

De film is een diepe teleurstelling voor de fans van de serie. De meeste van hun helden treden slechts heel even op en het plot is grotendeels bekend. De humoristische kant is vrijwel verdwenen en heeft plaats gemaakt voor een intens obscuur verhaal, vol met orakeltaal, droomsymboliek en quasi-diepzinnigheden die men ditmaal serieus schijnt te moeten nemen. En voor mensen die de serie niet hebben gevolgd is er nauwelijks een touw aan vast te knopen. Twin Peaks: Fire Walk with Me is een zeperd van de omvang van Dune, Lynch’ catastrofale uitstapje naar de wereld van de science fiction. De film viel op het afgelopen festival van Cannes, waar de wereldpremière plaatsvond, als een baksteen. Of, zoals Dale Cooper het in zijn goede dagen zei: als een kop zwarte koffie op een nuchtere maag.