Triple Frontier
Echte mannen klimmen met een zak geld over de Andes
In Triple Frontier is de machometer wat verder doorgedraaid dan in J.C. Chandors vorige films (hoewel zeker niet tot 11). De vijf ex-militairen die miljoenen van een drugskartel willen stelen en ontdekken dat daar vervelende consequenties aan zitten (who knew?), zijn meer de getergde dan de stoere types.
J.C. Chandor maakt films over mannen die hard knallen en diep vallen. Soms is die val fysiek, zoals bij de zeiler die in All Is Lost zonder motor en navigatie op de oceaan dobbert en in de diepte dreigt te verdwijnen. Soms is die moreel, zoals bij de bankiers die in Margin Call op de vooravond van de bankencrisis in 2008 een waardeloos financieel product op de markt dumpen en ternauwernood overleven, ondanks grote verliezen. Waarna ze het kapotte financiële systeem vrolijk voortzetten.
Je zou ook kunnen zeggen dat Chandors films over overleven gaan. In A Most Violent Year probeert een ondernemer in het gewelddadige New York van de vroege jaren tachtig een bedrijf van de grond te krijgen, maar wordt hij door criminele bendes, de belastingdienst en de vakbond tegengewerkt. Chandor zou ook nog Deep Water Horizon regisseren, over een heel (boor)eiland vol overlevende mannen, maar werd ontslagen door de producenten.
Na het voorstelrondje dat in dit soort films meestal de vorm aanneemt van ‘wie kunnen we zover krijgen om mee te doen’, plannen de vijf de guerilla-overval op een drugsbaron die diep in de jungle woont. Dat gaat opvallend makkelijk: om zijn geld te beschermen heeft de baron een handjevol mensen om de vervallen villa lopen, maar die zijn op zondag grotendeels met gezin naar de kerk. De baron blijft achter om z’n geld te beschermen en dat is handig, want die willen ze nou net vermoorden. De overval verloopt foutloos – dankzij Ben Afflecks uitstekende logistieke planning – maar vervolgens moeten ze een belachelijke hoeveel bankbiljetten over de Andes naar de oceaan zien te krijgen. En daar gaat het mis.
Triple Frontier heeft iets van de rust en intelligentie van Chandors eerdere films maar mist diepte. De personages zijn niet breed getekend. Het is niet genoeg om te zwijgen en moeilijk te kijken om diepte en pijn te suggereren. Als je iets toe wilt voegen aan het genre van de mislukte-heistfilm moet je met iets beters komen.
