TRASH HUMPERS

trash humpers, wat zoiets betekent als rotzooineukers, ademt een bijna vertederend ouderwets geloof in de mogelijkheid om de burgerij op stang te jagen.

Shockcinema heeft een lange traditie: de scheermes-in-oog-scène in Luis Buñuels un chien andalou, de we-vreten-ons-dood-plot van Marco Ferreri’s la grande bouffe en de verkrachtingsscène in irréversible zijn maar drie voorbeelden uit het rijke cinemaverleden van filmschandalen. In de tijd dat de samenleving werd beheerst door een dominante moraal was het niet moeilijk om een rumoerfilm te maken. Regisseurs hadden de taboes als het ware voor het uitzoeken. In deze tijd ligt dat anders. In de afgelopen halve eeuw sneuvelde het ene na het andere taboe. Arme regisseur die de kijker nu nog op de kast wil jagen! Terwijl hij klappen denkt uit te delen, hangt de filmbezoeker verveeld in zijn stoel en gaapt nog eens. Zeker rond artfilms hangt een sfeer van vrijheid blijheid, die doorgaat voor tolerantie, maar misschien meer te maken heeft met onverschilligheid. Bizar seksueel gedrag? Altijd interessant. Extreem geweld? Moet kunnen. We verbazen ons nergens over.
Pedofilie is misschien nog het enige taboe, zoals directeur Angel Sala van het filmfestival in het Spaanse Sitges merkte. Hij is aangeklaagd, omdat zijn festival a serbian story vertoonde, waarin de hoofdpersoon een baby seksueel misbruikt en een vijfjarig jongetje verkracht. Dat de horrorfilm fictie is, deed er voor de aanklager niet toe.
In het licht van het pedofilietaboe is de shockcinema van Harmony Korine (gummo, julien donkey-boy) kinderspel. trash humpers, wat zoiets betekent als rotzooineukers, ademt een bijna vertederend ouderwets geloof in de mogelijkheid om de burgerij op stang te jagen. De chroniqueur van het leven van de Amerikaanse white trash lijkt werkelijk te denken dat de kijker, die dagelijks door de tv uitzicht heeft op alle bizarre krochten in de samenleving, uit zijn stoel valt van een paar losgeslagen bejaarden. Hier moet sprake zijn van een misverstand.

Horrorplamuur
In het met een afgeragde videocamera geschoten trash humpers, waarin groezelig zwart-wit en kleur elkaar afwisselen, trekken drie bejaarden, twee mannen en een vrouw plunderend door de buitenwijk van een Amerikaanse stad. Ze bevredigen hun geilheid door tegen lantaarnpalen, vuilcontainers en bomen aan te rijden, slaan het interieur van een verlaten huis aan gort, gooien een tv-toestel aan diggelen, dwingen mensen pannenkoeken met afwasmiddel te eten en vernederen moddervette hoeren.
Doortrapter is het aanschouwelijke onderricht van de bejaarde vrouw aan een jongetje: als hij lol wil hebben moet hij een scheermesje in een appel verstoppen en die aan iemand geven. In die sfeer verbaast het niet dat er doden vallen. Zo eindigt het leven van een man met een ingeslagen schedel in een grote bloedplas.
Dat trash humpers, dat beter ‘old people from hell’ had kunnen heten, aan horror doet denken, komt doordat de gezichten van de bejaarden met horrorplamuur zijn bewerkt. Het versterkt het idee dat ze uit een onderwereld zijn opgestaan. Wat Harmony Korine ermee wil zeggen? Met extreem veel goede wil kan trash humpers worden gezien als een apocalyptisch toekomstvisioen over de opstand van uitgekotste ouderen tegen de maatschappij. Zoveel goede wil heb ik niet. De grappige omkering dat we nu eens niet naar destructieve jongeren, maar naar bejaarde vandalen kijken, had een geestige korte film kunnen opleveren. Helaas maakte Harmony Korine liever een loze, en door zijn lengte ook saaie, provocatie. Ouderwetse filmmaker.

Jos van der Burg