Toxic

Een modellenschool vestigt zich in een Litouws plaatsje. De dertienjarige Kristina en Marija schrijven zich in. Toxic beweegt zich op de smalle grens tussen schoonheid en verderf.

Marija wordt uitgelachen om haar badpak. Ze is nieuw. Haar moeder heeft haar bij haar oma afgezet voor de zomer. De meisjes in het zwembad keren zich tegen haar, want ze loopt mank. En ze draagt een kinderachtig badpak. Misschien is dat wel het ergste om als dertienjarige te horen: dat je nog een kind bent.

Ze zijn eerst vijanden, Kristina en Marija. Marija valt Kristina aan omdat ze haar kleren tijdens het zwemmen heeft gestolen en die nu zelf draagt. Dan zijn ze vrienden. Waar gaat de woede naartoe? Waar komt de liefde vandaan? In haar debuutfilm Toxic (Akiplėša) toont Saulė Bliuvaitė de verstrengeling van vernietiging en zorg. Als ze net vrienden zijn geworden, verkondigt Kristina hoe mooi Marija eigenlijk is. Zelfs met haar manke poot. Misschien wel het beste wat een tiener kan horen: dat ze het waard is om bekeken te worden.

Want is dit niet de wreedste periode uit je leven? Dertien zijn. Om je kleine meisjesimago te ontgroeien, moet je dat meisje als het ware doden. Marija en Kristina zitten midden in dat proces. Ze roken sigaretten, terwijl ze het haar van hun Barbies borstelen. Ze kauwen op wattenbollen om de honger niet te voelen. En wanneer de één haar oor op de buik van de ander legt, is dat niet om de beweging van een mensenbaby te horen, maar om te luisteren of de lintwormeitjes die ze heeft ingeslikt inmiddels zijn uitgekomen. Deze meisjes zullen alleen hun eigen ondergang baren.

Hun doodsdrift weerspiegelt zich in hun omgeving. Een pop-up modellenschool vestigt zich in een troosteloos industriestadje. Daar leren meisjes hoe ze moeten poseren en bewegen. De droom om naar Tokio of New York gevlogen te worden om shows te lopen is evengoed de droom van hun land – de droom dat schoonheid een ontsnapping biedt aan alle omringende ellende.

Litouwen wordt gekenmerkt door grote economische veranderingen. Marija en Kristina kunnen hun eigen veranderingen nauwelijks bijbenen. Ze kopen alcohol, piercen hun tong, proberen sekswerk uit. Het camerawerk schuurt soms tegen het surreële aan. Gebaseerd op de groezelige werkelijkheid, betreedt Toxic de schimmige wereld van beloften, dromen en offers.

De werkelijkheid lijkt soms wel een poppenhuis. Kamers als dozen, Marija en Kristina gefilmd vanuit de linkerbovenhoek, als kleine meisjes afgesneden in het kader. Of van rechtsonder gefilmd, waardoor ze boven alles uit torenen. Kamers zo klein dat de camera aan het plafond bevestigd moet worden, om de meisjes van bovenaf te kunnen filmen. Ze zijn klein en groot tegelijk, Marija en Kristina. De tienertijd holt hen als een lintworm uit.