To Catch a Killer

Damián Szifron wil te veel aanstippen in zijn Hollywood-debuut To Catch a Killer, waardoor de plot van dit moordmysterie begint te rammelen.

Waar moet een goede politiethriller aan voldoen? Als je een speurdersduo hebt, dan toch met enige chemie. Een herkenbaar en sfeervol in beeld gebracht decor, of dat nu een klein dorp of juist de grote stad is. En natuurlijk een enigmatische moordenaar, van wie motief en identiteit in de loop van de film ontrafeld worden door goed detectivewerk. Juist op dit laatste punt gaat het, niettegenstaande de titel, mis in To Catch a Killer.

Terwijl deze sfeervol geschoten film – een thriller in de geest van nineties seriemoordenaarsfilms als Se7en (1995) en The Bone Collector (1999) – toch veelbelovend (en gruwelijk) begint. Op Nieuwjaarsnacht worden in Baltimore negenentwintig mensen doodgeschoten door een sluipschutter. Er lijkt geen enkel verband tussen de slachtoffers te zijn. De FBI wordt ingevlogen en de zaak komt onder leiding te staan van agent Geoffrey Lammark (Ben Mendelsohn), precies het soort hardboiled detective dat we kennen uit dit soort films. Tijdens het onderzoek scout hij plaatselijke politieagent Eleanor Falco (Shailene Woodley) als zijn assistent. Waarmee de jacht op de moordenaar kan beginnen.

To Catch a Killer is de eerste film van de Argentijnse regisseur Damián Szifron sinds zijn internationale hit Wild Tales uit 2014. In die zwart-komische portmanteaufilm ontleedde Szifron de Argentijnse bovenklasse aan de hand van smakelijk opgediende en snel escalerende wraakverhalen, waarin beschaving steeds weer een dun laagje vernis bleek te zijn.

Ook in To Catch a Killer weet Szifron een behoorlijke dosis maatschappijkritiek te fietsen. Terwijl Lammark het politieonderzoek probeert te leiden, wordt hij dikwijls dwarsgezeten door plaatselijke politici met andere belangen. Tegen Lammarks zin in wordt bijvoorbeeld besloten om tipgevers live naar een televisieshow te laten bellen; zo ziet het publiek dat de autoriteiten de zaak uiterst serieus nemen. Een beslissing met desastreuze gevolgen. En de film neemt veel tijd om die te laten zien.

Daarmee hinkt To Catch a Killer op twee gedachten. Wil het een misdaadfilm zijn over de jacht op een massamoordenaar? Of een politieke thriller over hoe deze zaak gedwarsboomd wordt door bestuurders die vooral geïnteresseerd zijn in beeldvorming? Voeg daar een kritiek op het Amerikaanse gezondheidssysteem aan toe (Falco kampt met mentale problemen) en je hebt een overvolle film die geen van deze elementen bevredigend uitwerkt.

Dit alles gaat de kern van de film, een moordmysterie, in de weg zitten. De plot heeft last van te veel willekeur en ongeloofwaardige wendingen. Dat wordt vooral duidelijk in de finale waarin we leren wie de moordenaar is en wat hem motiveert. Het blijkt ronduit teleurstellend.