Wild Tales

Hoe het geduld verdween uit Argentinië

Wie wil na de zoveelste onterechte boete niet een keer de boel opblazen? Of een asociale bestuurder van de weg drukken? De Argen­tijnen in elk geval wel, blijkt in Damián Szifróns pikzwarte komedie.

Zijn de Argentijnen nu dan echt helemaal van de pot gerukt? Ja, zegt Damián Szifrón in de zes korte verhalen van deze pikzwarte komedie. Logisch ook. Na een invasie van Spanjaarden in de zestiende eeuw, burgeroorlogen, een legertje nazi’s dat kwam overwinteren, een militaire dictatuur en een nationaal faillissement zou iedereen geïrriteerd raken.

De meest bizarre knal komt aan het begin, maar die is te leuk om te verklappen. Laten we zeggen dat de zes verhalen in deze portmanteaufilm allemaal om wraak draaien, uitgevoerd door mensen die net een keer te veel door het systeem, hun geliefde of door zomaar iemand gemangeld zijn. Soms slaat die wraak keihard terug in hun gezicht, soms komen ze ermee weg. Maar het loopt altijd uit de hand.

Dat laagje vernis dat onze beschaving van die van de holbewoners zou onderscheiden is in Argentinië bijna versleten. Niet eens omdat mensen niks meer van elkaar pikken — ook een symptoom van een samenleving op z’n retour — maar vooral om wat ze elkaar aandoen. Zoals de rijke vader die z’n tuinman erin luist om de schuld van de nachtelijke hit-and-run van z’n zoon op zich te nemen. Of de bruidegom die al tijden vreemdgaat, wat als de bruid het ontdekt scènes van een huwelijksfeest oplevert die je niet snel vergeet.

In interviews noemt Szifrón als inspiratie voor de film de spanning tussen het individu met al z’n driften en het systeem dat die driften wil beteugelen. Iets tijdlozers dus dan alleen Argentinië hier en nu. Toch voelt Wild Tales niet als zomaar een ironische, afstandelijke kijk op de geplaagde mensheid, ook al eindigt een verhaal over road rage met zo’n sardonische noot dat je Szifrón het grinnikend achter z’n laptop ziet optikken. Het is een wild gebaar van een film, maar het is ook een omhelzing. Aan de soepele manier waarop klassenverschillen, corruptie en bureaucratie een rol spelen, merk je Szifróns betrokkenheid en de behoefte om een caleidoscopische impressie te geven van dat schitterende land daar dicht bij de Zuidpool, waar het geduld zo langzamerhand op is. Niet om zomaar een parade van lach-of-ik-schiet-sketches te maken.

Het lijkt erop dat de Argentijnen zich herkenden in de spiegel die Szifrón ze voorhield. In de eerste twee weken na de release trok de film meer dan een miljoen bezoekers.