Till Death

Megan Fox steelt de show nét niet in de semi-spannende thriller Till Death, over boze mannen die zinnen op wraak.

De glamoureuze Emma (Megan Fox) zit vast in een giftige relatie met haar misogyne man Mark (Eoin Macken). Om hun huwelijk nieuw leven in te blazen verrast Mark haar met een ogenschijnlijk romantisch weekend in een afgelegen en besneeuwd chalet. Maar eenmaal daar wordt Emma slachtoffer van een sadistisch kat- en muisspel. Als ze de volgende ochtend wakker wordt, is ze met handboeien vastgeketend aan Mark, die zich vervolgens op bed door zijn hoofd schiet en Emma bebloed achterlaat met zijn levensloze lichaam. Tot de dood ons scheidt, maar niet heus.

Dat Fox een bloederig scenario niet uit de weg gaat, toonde ze al met de feministische horrorkomedie Jennifer’s Body (Jennifer Cody, 2009), waarin ze als satanistisch wezen korte metten maakt met elke man die haar pad kruist. Ook in Till Death halen haar rivalen, ditmaal wraakzuchtige kerels met een diepgewortelde haat voor Emma, het niet tot de aftiteling.

Het ijzingwekkende plot dat de premisse lijkt te beloven, blijft echter uit. Regisseur Scott Dale neemt zijn film iets te serieus, en lijkt echt een boodschap te willen brengen over huiselijk geweld. De film had prima zonder die politiek correcte beweegredenen gekund. De dialogen vol onnodige verklaringen van motieven en cheesy oneliners (“Ik zal me van jou bevrijden, al is het het laatste wat ik doe”) krijgt gaandeweg zowel een onbedoeld komisch als ergerlijk effect.

Het is daarom een slimme zet van Dale geweest om Fox te casten. Niet dat haar acteerwerk nou zo noemenswaardig is, maar als moderne femme fatale heeft ze een aantrekkingskracht die maakt dat je hoe dan ook graag naar haar blijft kijken. Zowel door Hollywood als de roddelpers is ze vaak gereduceerd tot sekssymbool, maar binnen de queer en feministische gemeenschap heeft Fox zich ontpopt tot vooruitstrevend icoon. Ze was een voorloper binnen de #MeToo-beweging en heeft zich meerdere malen uitgelaten over misstanden jegens vrouwen in de filmwereld. Geen wonder dat men haar graag ziet als vrijgevochten vechtbaas op het witte doek.

Till Death zet een stap in die richting, maar de kracht van Fox komt niet voluit tot haar recht. Uiteindelijk blijft het bij ‘vrouw ontsnapt uit de klauwen van enge man.’ Dat conservatieve scenario hebben we inmiddels wel gezien. Het mag best nog een paar stappen progressiever.

Deze recensie werd geschreven in het kader van het talentontwikkelingstraject Filmkrant Lab 2021.