The Voice of Love
Onbedoeld lachwekkend
Valérie Lemercier liet zich ‘inspireren’ door het leven van zangeres Celine Dion, maar juist door een fictief alter-ego van de zangeres te creëren wordt The Voice of Love onbedoeld lachwekkend.
Dat er op een gegeven moment een biopic gemaakt zou worden over Celine Dion was onvermijdelijk. De Canadese songfestivalwinnares groeide in de jaren negentig uit tot een wereldster van formaat en haar levensloop biedt bovendien een rags to riches-verhaal om van te smullen. Maar The Voice of Love, een poging om die biopic dan ook echt te maken, roept vooral heel veel vragen op.
De film gaat overigens niet over Dion, maar over een door haar ‘geïnspireerd’ fictief personage: Aline Dieu. Toch staat Dions naam prominent op de filmposter en haar powerballades hebben een hoofdrol in de film. Dat alleen al zal de film voor Dion-fans prima de moeite waard maken. Maar de afstand die regisseur/scenarist Valérie Lemercier van Dion neemt, komt de film bepaald niet ten goede. Lemercier speelt zelf ook de hoofdrol, en vertolkt Alien Dieu op alle leeftijden, zelfs als vijfjarig meisje. Voor de scènes rond Aline’s vroege jeugd, als jongste in een muzikaal gezin met veertien kinderen, wordt Lemerciers overduidelijk volwassen hoofd digitaal op een kinderlichaam geplakt. Het resultaat is grotesk. Het zijn maar een handvol shots, maar omdat ze vroeg in de film zitten, in scènes die sowieso vooral op de lach spelen, zetten ze een compleet verkeerde toon. Het voelt als satire, terwijl The Voice of Love vervolgens aanstuurt op serieus bedoeld romantisch drama.
Het is die romance die de grootste vragen oproept: hoe halen de makers het in hun hoofd om, in tijden van #MeToo en groeiende aandacht voor hoe de popindustrie jonge meisjes verslindt, een film te maken die zonder enige vorm van reflectie de relatie tussen een piepjonge zangeres en haar veel oudere manager viert? Juist hier wreekt zich de fictionalisering: als de film over Celine Dion zou gaan, hadden de makers de realiteit als excuus gehad – Dion was twaalf jaar oud toen manager René Angélil haar onder zijn hoede nam, en twintig toen ze een relatie begon met de 26 jaar oudere man; voor zover bekend waren Dion en Angélil vervolgens decennialang dolgelukkig samen, tot aan zijn dood in 2016.
Maar de film neemt afstand van die werkelijkheid en dan is het op zijn minst twijfelachtig om zo’n relatie te presenteren zonder stil te staan bij de scheve machtsverhouding. Sterker nog: het leeftijdsverschil wordt impliciet weggemoffeld door de casting, aangezien Lemercier op geen enkel moment oogt als het jonge meisje dat Dion was toen de relatie begon. Tegenspeler Sylvain Marcel, die in de film manager/echtgenoot Guy-Claude Kamar speelt, is bovendien exact even oud als Lemercier. Ook die romance voelt daarmee aan als satire, maar dan zonder dat er kritiek in verpakt zit.
