The Vast of Night

Desolate plekken waar fantasie springlevend wordt

The Vast of Night

Het sciencefictiondrama The Vast of Night is een sublieme verbeelding van het naoorlogse small town America; een onvervalst voorbeeld van americana. Het droomdebuut van Andrew Patterson werd een festivalhit en toont met gestileerd camerawerk en een opzwepende score de rol van mythes in de Amerikaanse populaire cultuur.

Het is eind jaren vijftig. In het Amerikaanse woestijndorpje Cayuga, gelegen in New Mexico, begint op een late zomeravond een belangwekkende basketbalwedstrijd. De jonge radiomaker Everett (Jake Horowitz) is opgeroepen om een stroomstoring te verhelpen in de lokale sporthal. Heeft weer eens een eekhoorn zichzelf geëlektrocuteerd door een stroomdraad door te bijten? Of zijn er andere duistere krachten aan het werk? Dat laatste is net zo waarschijnlijk, want The Vast of Night manifesteert zich van meet af aan als een indie-variant op een aflevering van de klassieke sciencefictionserie Twilight Zone (1959-1964), inclusief een alleswetende voice-over die zinspeelt op het bestaan van andere schaduwrijke werelden.

Maar het onheil laat nog even op zich wachten terwijl Everett zich met zijn protegé Fay (Sierra McCormick) een weg baant door rijen cheerleaders, atleten en sportcommentatoren. Fay werkt achter het schakelbord in de lokale telefooncentrale, maar ze heeft grotere ambities, die ze voedt met een fonkelnieuwe taperecorder. Zodoende stelt Everett voor dat ze de mensen die zich her en der al buiten hebben verzameld in hun auto’s bevragen over de aanstaande krachtenmeting, om het resultaat samen met een wedstrijdverslag later die avond uit te zenden. Maar wanneer de wedstrijd is begonnen stuit Fay tijdens haar werk in de telefooncentrale ineens op een onbestemd geluid op de radio.

Everett neemt de merkwaardige, pulserende kakofonie op en vraagt live in de uitzending of iemand het herkent. Waarop een anonieme beller zich aandient die spreekt over militaire missies in het verleden en het feit dat zwarte Amerikanen hiervoor werden ingehuurd – want niemand zou de onwerkelijke dingen die ze rapporteerden geloven. Tijdens deze onverwachte getuigenis gaat het beeld meermaals op zwart. Televisie verkleedt als film wordt voor even hypnotiserende radio. De verbeelding van de kijker wordt op de proef gesteld. Is er een invasie aanstaande? Vliegt er iets in de lucht? Filmmaker Andrew Patterson laat in zijn nostalgische en spannende speelfilmdebuut tot in de laatste akte volop ruimte voor verbeelding.

Misschien zijn het aliens? De hele theorie van buitenaards leven fungeert in The Vast of Night ook als een metafoor. Wie met ze meereist naar het onbekende kan het juk van smalltown America ontvluchten – zeker als je zoals Everett en Fay nog in de twintig bent. Dan kan je speculeren over een grootse toekomst, waarin mensen zich verplaatsen over elektrische snelwegen en in treinen die door vacuümbuizen schieten. Het zal geen toeval zijn dat veel Amerikaanse luchtmachtbases – toonbeelden van futurisme die vaak worden geassocieerd met UFO-waarnemingen – zijn gebouwd in de woestijn. Het zijn desolate plekken waar fantasie springlevend wordt; waar dingen mogelijk zijn die het daglicht niet kunnen verdragen. Het zijn plekken waar de nacht nog lang duurt; bij uitstek geschikt om te dromen.