The Turning

Deze moderne bewerking van Henry James’ gotische spookverhaal toont een frustrerende, dubbelzinnige ontrafeling van de vrouwelijke psyche.

De horror-novelle De onschuldigen (oorspronkelijk uitgebracht als The Turn of the Screw) van de Brits-Amerikaanse schrijver Henry James uit 1898 is een dankbaar onderwerp voor verfilming gebleken. Een eerdere bewerking, Jack Clayton’s The Innocents (1961), wordt door kenners gezien als een van de beste horrorfilms aller tijden. Floria Sigismondi verdiende haar sporen als regisseur in de muziekindustrie en werkte samen met David Bowie, Marilyn Manson en Leonard Cohen. In 2010 bracht ze haar speelfilmdebuut uit, de rock-biopic The Runaways. De grunge-invloeden die daar overheersten, zijn opnieuw zichtbaar in haar atmosferische maar generieke horror The Turning.

Het is de sombere lente van 1994, getuige de reportage op een klein televisiescherm over de dood van Kurt Cobain. Kleuterleidster Kate (Mackenzie Davis) is enthousiast over haar nieuwe baan als gouvernante voor een jonge wees. “Ik ga van 25 schreeuwende kinderen naar een klein meisje”, jubelt ze tegen haar huisgenoot. “Hoe moeilijk kan het zijn?”

Het gigantische landhuis Bly openbaart vanaf de eerste dag zijn geheimen. Kate heeft een broze band met de jonge Flora (het talent Brooklynn Prince uit The Florida Project), en haar angstige tienerbroer Miles (Finn Wolfhard van Stranger Things) keert onverwachts terug van zijn internaat en haalt het bloed onder haar nagels vandaan. Tevens raakt ze verwikkeld in een machtsworsteling met de oudere huishoudster, de vijandige mevrouw Grose (Barbara Marten). Kate vermoed al snel dat de kinderen worden achtervolgd door een kwaadaardige mannelijke entiteit en dat het landgoed een gewelddadig geheim herbergt.

Waarheid versus illusie. De jonge vrouw wordt zichtbaar brozer na iedere nacht die ze doorbrengt in de griezelige omgeving. Haar afdaling naar waanzin word geïllustreerd door haar reactie op het (on)zichtbare geweld en de angst voor haar eigen geest. Haar geesteszieke moeder woont immers al jaren in een inrichting, en ze projecteert haar angsten en ervaringen op de bewoners in het statige huis. Lijdt Kate aan wanen of zijn de ronddwalende geesten echt? Speelt het zich volledig af in Kate’s hoofd? Of heeft haar moeder haar leven geschilderd in de inktzwarte tekeningen? In de derde akte van de film sluimert er licht commentaar door over de nasleep van jeugdtrauma en hoe isolerend het kan zijn voor een vrouw met een psychische aandoening terwijl niemand haar gelooft. Toch raakt de boodschap in het magere script van scenaristen Chad en Carey Hayes (de makers achter horrorfilm The Conjuring) bedolven onder de dubbelzinnigheid van de film.

Een uitgestrekt landhuis waar ramen en deuren vanzelf dichtslaan en stemmen fluisteren door de stoffige gangen. Een mistige omgeving waar paardrijden of turen in de kojivijver weinig opbeurend is. Sigismondi slaagt er wel in om met haar visuele stijl een verontrustende sfeer te creëren die de toenemende isolatie van Kate benadrukt. Ondanks de fijne spookachtige belichting van David Ungaro’s cinematografie – Kate is eerst te zien in heldere, frisse kleuren maar naarmate haar geest vertroebeld raakt vervagen de kleuren en gaat ze op in de grauwe omgeving – zijn de jump scares tegenvallend in de atmosferische film.

The Turning is nu te zien via diverse VoD-kanalen.