The Rider

Het rauwe en aangrijpende The Rider is een western met levensechte personages, waarin de verwoestende gevolgen van de rodeosport dienen als een metafoor voor tanende mannelijkheid.

Zelfs in zijn onderbewustzijn wordt rodeo-ster Brady Blackburn geconfronteerd met zijn roeping: het bedwingen en berijden van paarden. In de koortsachtige openingsscène van The Rider worden de contouren van een briesende hengst langzaam zichtbaar; het licht weerspiegelt in de witte manen en nieuwsgierige blik. Brady ontwaakt uit zijn droom met een flink gat in zijn hoofd, dat bij elkaar wordt gehouden door een rij nietjes. De ernstige blessure liep hij op toen een driftig paard tijdens een wedstrijd op zijn hoofd ging staan. Het is onzeker of deze onbezonnen geest zijn carrière nog kan voortzetten.

Brady’s partners in crime zien de ernst van de schedelbreuk niet in: ze verwachten dat hij zich binnenkort wel weer zal melden in de arena. Die gespeelde nonchalance is kenmerkend voor de rodeocultuur op de Amerikaanse laagvlaktes, waar de sport het summum van mannelijkheid is. Wie het risicovolle ritueel niet meer kan of wil uitoefenen wordt direct aangetast in zijn mannelijkheid. Dat Brady’s beste vriend en grote voorbeeld Lane na een rodeo-incident nog amper leeft, wordt moedwillig verzwegen. De jongens blijven weerbarstig geloven in de masculiene mythe van de rodeosport.

Toch laat filmmaker Chloé Zhao in The Rider zien hoe op het Amerikaanse platteland het traditionele beeld van mannelijkheid – hoe geleidelijk ook – onderhevig is aan verandering. Ze ontrafelt vakkundig de mens achter de opgekropte agressie en het testosteron en vraagt zich af of de sport en de levensstijl het allemaal wel waard zijn. Na haar debuutfilm Songs My Brother Taught Me (2015) keert ze voor de film terug naar het wonderschone indianenreservaat Pine Ridge in Zuid-Dakota waar ze opnieuw fijne personages heeft gevonden.

Slim verwerkt ze de fysieke mankementen van Brady en Lane in haar film, evenals beelden van hun eerdere triomfen. Daarin zien we de laatstgenoemde, een macho pur sang, die toen nog “met de wind in de rug tussen het deinende gras” kon galopperen. Aan die (valse) romantiek dreigt voor Brady eveneens een einde te komen. Maar tot die tijd blijft hij een ontembare hengst.