The Midnight Sky

George Clooney speelt in zijn nieuwste film gretig leentjebuur bij de groten uit het ruimtevaartgenre. Het van menselijkheid ontdane en ijzige The Midnight Sky, over een astronoom tijdens het einde der tijden, is zijn meest onevenwichtige film tot nu toe.

In The Midnight Sky, een verfilming van het boek Good Morning, Midnight van Lily Brooks-Dalton uit 2016, speelt George Clooney (die tevens voor de regie tekende) een astronoom op leeftijd. Augustine Lofthouse is alleen op de wereld. De rest van de mensheid is geëvacueerd kort voordat een mysterieuze, apocalyptische gebeurtenis de aarde zal treffen. Wetenschapper Lofthouse bleef alleen achter in een observatorium in het hoge noorden van Canada. Hij is terminaal ziek, maar kan het nog wel een tijdje uitzingen als hij zichzelf dagelijks bloedtransfusies geeft. Dus zien we Clooney, met ouder makende make-up en een forse grijze baard, door de gangen waggelen met een fles whisky in zijn hand. Een verlaten tandartspraktijk met twee comfortabele behandelstoelen blijkt een prima plek om de zorgen voor morgen weg te drinken.

Totdat Lofthouse op een dag stuit op een jong meisje. De norse grijsaard weet zich aanvankelijk geen raad met zijn nieuwe huisgenoot, maar na een speels gevecht met doperwten aan de keukentafel worden de twee beste vrienden. Tussendoor probeert hij contact te leggen met Aether, een ruimteschip dat terugkeert na twee jaar op een door mensen bewoonde maan van Jupiter. De bemanning heeft al enkele weken geen contact gehad met de aarde, en heeft geen weet van de catastrofe die er gaande is. Lofthouse heeft zich ten doel gesteld hen te sommeren terug te keren.

Om deze boodschap te kunnen communiceren heeft hij een grotere antenne nodig dan aanwezig is in het observatorium. En dus is hij van plan om met zijn nieuwe protegé een sneeuwstorm te trotseren, op weg naar een grotere zendmast. Alles om de zwangere astronaut Sully (Felicity Jones) en haar collega’s te melden dat het aardse leven tanende is. The Midnight Sky is in dat opzicht een uiterst fatalistische film.

In generiek gestileerde flashbacks zien we hoe een jongere Lofthouse (gespeeld door Ethan Peck die in de verste verte niet op Clooney lijkt) al vermoed dat de ondergang van de wereld nabijer is dan gedacht. In diezelfde flashbacks zien we ook dat zijn leven ook voor de ramp geenszins volmaakt was, dat zijn offers aan de wetenschap ten koste zijn gegaan van de liefde. Die kilheid weerklinkt in de mise-en-scène van The Midnight Sky: grijs en grauw overheerst. Het observatorium oogt klinisch en levenloos, alsof het al weet van de mensvrije toekomst. Clooney draagt in zijn film ook geen argument aan voor het menselijk leven op aarde. De moraal van het verhaal is: Insjallah, als god – of welke schepper dan ook – het wil. Dat verveelt op den duur.

The Midnight Sky haalt het niet bij de eerdere en betere ruimtevaartfilms waar hij zo vaak aan doet denken: van Solyaris (Andrej Tarkovski, 1972) tot Gravity (Alfonso Cuarón, 2013). Clooney’s film mist een doorwrochte ziel. Gekunstelde verhaalwendingen leggen dit euvel nog sterker bloot: tegen het einde van de film wordt even gekunsteld als doorzichtig een band gelegd tussen de jonge kompaan van Lofthouse en astronaut Sully. Maar van een echte verbinding is geen sprake, omdat al het menselijke tegen die tijd al uit de film is gesijpeld.

The Midnight Sky is te zien op Netflix.