THE MESSENGERS
Waar is de vogelverschrikker

De Filmkrant was te gast op de Canadese set van the messengers, het Amerikaanse debuut van de Hongkong-broers Danny en Oxide Pang (bangkok dangerous, the eye). De zonnebloemen groeiden tot in de hemel. En de set was, zoals dat bij horrorfilms hoort, behekst. En ergens tussen augustus 2005 en mei 2007 gebeurde er nog veel meer onverklaarbaars.
Films komen uit bloemkolen. Net als baby’s. En je weet nooit 100% zeker wie hun vader is. Of ze worden door de ooievaar gebracht. Al is het in dit geval beter om te zeggen: door een vlucht kraaien. Al zijn het eigenlijk raven, en vlogen ze ook al in cold mountain (2003) en the brothers grimm (2005). In het geval van the messengers is het trouwens het beste om te zeggen dat hij uit een zonnebloem komt. Zeventigduizend werden er speciaal geplant voor de film die het Amerikaanse en Engelstalige debuut moest worden van de uit Hongkong afkomstige filmende eeneiige tweeling Danny en Oxide Pang (1965). De broers zijn vooral bekend van hun gangsterfilm bangkok dangerous (2000) en hun horrorfilm the eye (2002).
Toen de zaadjes in de Canadese provincie Saskatchewan de grond in gingen, heette hun nieuwste film trouwens nog scarecrow. En op het moment dat de bloemen hun kopjes boven de grond uitstaken was de vogelverschrikker er vandoor en stond er the untitled pang brothers horror project op het clapperboard. En toen de Filmkrant werd uitgenodigd om in Indian Head de ‘sunflower farm’ in volle glorie te komen aanschouwen, waren de bloemen al lang verwelkt. Dit was de teaser. Welkom in The making of…
Oxide (links) en Danny Pang op de set van the messengers.
Scène 1:
Interieur, set, dag
Daar sta je dan. In de keuken van een ‘farmhouse’ in ‘Dutch colonial style’ in Noord-Dakota. Maar eigenlijk sta je op een soundstage in het Canadese provinciestadje Regina je adem in te houden, terwijl op twee meter afstand actrice Kristen Stewart (de dochter van Jodie Foster in panic room) de trap komt afdenderen. Als er straks als de film af is een schaduw schichtig heen en weer beweegt op de groene muur, dan ben ik dat, en niet een of andere geest.
Groen is trouwens een kleur die in de Chinese symboliek zowel voor geluk staat als voor de aanwezigheid van geesten, zal regisseur Danny Pang ons later vertellen. Of is het Oxide? De mensen op de set weten vaak ook niet met wie ze te maken hebben. De ene dag komt Danny en de andere Oxide. "Voor zover ik weet is het één persoon die elke dag een andere bril opzet", denkt acteur John Corbett, die de rol van geheimzinnige boerenknecht heeft gekregen. Wat zou een Aziatische variant op het aloude genre van de ‘American gothic’ toch moeten zonder geheimzinnige boerenknecht? Maar dat terzijde.
"Terwijl de één regisseert, zit de ander te monteren", legt producent Jason Shuman uit. Hij is degene die met het script van voormalig filmcriticus Mark Wheaton naar Sam Raimi’s Ghost House Pictures stapte, dat verantwoordelijk is voor een hele reeks nieuwe semi-lowbudget horrorfilms in de Verenigde Staten waaronder beide the grudge-films met Sarah Michelle Gellar. De Pang Brothers werden er pas in een veel later stadium bijgehaald. "Ze hebben een ongelooflijk snelle manier van werken", ontdekte Shuman. "Als we over een paar dagen onze laatste draaidag hebben, dan ligt er meteen een ruwe versie van de film. Afhankelijk van het geluk dat we in de postproductie hebben (er moeten nog wat andersoortige groene achtergronden digitaal met geestverschijningen worden opgevuld, DL) kunnen we begin volgend jaar in première."
We schrijven augustus 2005.
Scène 2:
Exterieur, Saskfilm studio 4, dag
Wachten. Laten we het nu eens niet over wachten hebben. Op elke filmset wordt gewacht. Maar op de dag dat we de set van the untitled pang brothers horror project bezoeken zit de vaart er lekker in. "Oxide" — want die is het die vandaag naast zijn regisseursstoel staat — "neemt vaak niet eens de moeite om actie te roepen", aldus een runner die buiten even een sigaretje rookt. Het studioterrein ziet eruit als een locatie waar Dick Maas graag een vervolg op de lift (1983) had gedraaid.
Toch weet iedereen precies wanneer hij weer in de houding moet springen. Iemand roept iets onverstaanbaars in een walkietalkie, een bel gaat, een lichtje boven de deur floept aan. En voordat je tijd hebt om uit te ademen staat het er alweer op. En wordt Kristen Stewart door een van haar twee privé-leraren van de set gehaald om een paar algebraopgaven op te lossen. Een ritueel dat zich elke keer als er twintig minuten pauze of meer is, zal herhalen.
De tweelingbroertjes Evan en Theodore Turner, die haar driejarige spraakloze broertje spelen die als eerste in de gaten heeft dat het in hun nieuwe huis niet pluis is, worden ondertussen door een lieve juf op een kleedje met veelkleurige plastic speeltjes gedeprogrammeerd. "Boeh! Dat was helemaal niet eng hè? Dan doen we dat spelletje straks nog een keer met de grote mensen erbij."
Brrr.
Scène 3:
Interieur, set, dag
Het is denk ik niet goed voor mijn ‘suspension of disbelief’ dat ik straks naar deze horrorfilm zit te kijken en dat we dan bij de scène aankomen waarop vader Dylan McDermott gewond het huis komt binnenstormen en dat ik er dan de hele tijd aan moet denken hoe iemand op de veranda achter een monitor in z’n neus zat te peuteren.
Scène 4:
Interieur, interviewruimte, dag
Oxide Pang: "Toen we het script lazen waren de verhaallijn en de griezelscènes veel te Hollywood voor ons. Er werd veel te veel aandacht besteed aan de psychologie, alles moest verklaard worden. Daarom hebben we aan het gezin van vader, moeder en dochter die uit Chicago naar het platteland verhuizen om een nieuw begin te maken nog een klein kind toegevoegd. Kinderen zijn gevoeliger voor paranormale verschijnselen dan volwassenen. Maar ze zijn daar niet per se altijd bang voor. Angst is altijd angst voor het onbekende. Hoe meer rationele kennis je hebt, hoe meer iets wat je niet weet of begrijpt je angst kan aanjagen. In deze film zijn dat geesten. Dat is geen geheim. Maar we wilden geen Hollywoodspoken bij nacht. En we wilden geen poltergeisteffecten. En we hebben helemaal niets met vogelverschrikkers, dus die zijn ook geschrapt. Onze grootste uitdaging was om de geestverschijningen bij daglicht te laten zien en de scènes zo eng mogelijk te maken zonder al te veel geluidseffecten. Met muziek erbij is het altijd eng. Maar de momenten dat je zelf bang bent in je leven zijn juist stille momenten, dat zijn de momenten waarop je je eigen eenzaamheid kunt horen."
Scène 5:
Interieur, interviewruimte, dag
John Corbett: "Ik speel een boerenknecht die met een geweer in de schuur slaapt. Er zit weliswaar geen vogelverschrikker meer in de film, maar ik zou hem kunnen zijn."
Scène 6:
Interieur, set, dag
Producent Jason Shuman: "Ik ben erg aan de titel scarecrow gehecht. Zelfs al zitten er geen vogelverschrikkers meer in: er zitten ‘scares’ in en ‘crows’, dus ik wil hem eigenlijk wel behouden. Sam Raimi ook. Hij houdt zich nu als producent een beetje op afstand, want hij zit in Los Angeles om spider-man 3 voor te bereiden. Maar ik vermoed dat hij zich er in de postproductie weer flink mee gaat bemoeien."
Scène 7:
Interieur, restaurant, avond
James Ferrara, publicist: "De set behekst? Je zou toch denken dat ik daar als publicist iets vanaf zou weten, maar", [koket] "dat is dus niet zo."
Scène 8:
Interieur, redactie, dag
Mei 2007. Opeens zie ik hem voorbijkomen op de releaselijst: the messengers van de gebroeders Pang. Zou dat die film zijn waarvoor ik toen…? Die film die ik mijn hoofd al helemaal af heb gefantaseerd? Met die 70.000 zonnebloemen en die gevaarlijke kraaien? Die mysterieuze boerenknecht en het paranormale jongetje? American gothic in Canada met een snufje Asia? Ik dacht het ook toen vorig jaar in Cannes opeens een Pang Brothers-film in première ging. Maar dat was re-cycle (gwai wik) of diary (mon seung), een van de twee films die ze in 2006 voltooiden. Daar wil ik even vanaf wezen. Ze hebben in de tussentijd in ieder geval niet stilgezeten. bangkok dangerous regisseerden ze opnieuw met Nicolas Cage in de hoofdrol en the eye krijgt een Amerikaanse remake door twee jonge Franse regisseurs.
Maar het is dus echt zo. Hij is af.
Scène 9:
Interieur, trein, dag
Op weg naar de persvoorstelling staat de trein twee uur lang stil voor het station. Niemand kan en mag er uit. Wil deze film wel gezien worden?
Scène 10:
Interieur, Cinema de Graaf Huizen, avond
Sneak preview. Zodra het Ghost House-logo in beeld komt joelt de zaal. Ha! Horror! Een troepje vast klanten op de achterste rij brult en gilt alsof het in een achtbaan zit bij elke shock en thrill. Zo eng is de film nou ook weer niet. Maar wat moet dat met die poltergeisteffecten? En dat geen seconde zwijgende sound design? En die uitleggerige scène in het ziekenhuis? En dat sentimentele einde? Het lijken wel twee films door elkaar heen. Of tien. Als je alle beter goed gejatte dan slecht bedachte ‘inspiratiebronnen’ meerekent. Sam Raimi heeft zeker zitten slapen. Of was te druk met spider-man. Gelukkig trap ik altijd overal in met horrorfilms. Maar op het moment dat het hoe & wat duidelijk wordt, mmh, dan geloof ik het wel.
Scène 11:
Interieur, redactie, avond
Het staat er toch echt, in de credits: ‘Eduardo Rodriguez, director: reshoots’. Hoe wat waar hoeveel wanneer waarom? De broertjes delen nog steeds de regie- en montagecredit. Zelfs het doorgaans van geruchten gonzende internet biedt weinig uitkomst. De speculaties op horrorsites zijn zo wild als de hele, de halve of alleen het einde van de film. Rodriguez is een protégé van die andere Rodriguez, Robert, wiens scenario voor curandero (2005, zwarte magie in Mexico City) hij eerder verfilmde. Sam Raimi was, zo melden alle bronnen, met de nieuwe scènes uitermate in z’n nopjes. the messengers kreeg in Amerika overwegend negatieve kritieken ("de enige spoken in deze film zijn de geesten van andere horrorfilms"), werd niet aan de pers voorvertoond en was na één weekend bijna uit zijn budget van 16 miljoen dollar.
Scène 12:
Interieur, interviewruimte, dag
Twee jaar eerder. Oxide Pang: "We weten nu in ieder geval hoe Hollywood werkt."
Fade to black.
Dana Linssen