The Hummingbird Project
Schatrijk in een milliseconde
Kim Nguyen roept het genre van de nerdy heist film in het leven met The Hummingbird Project, over twee neven met een megalomaan plan voor maximaal financieel gewin.
“Zijn wij nou David of Goliath?”, vraagt Anton op een gegeven moment. Zijn neef Vincent stelt hem gerust: ja hoor, zij zijn David die het opneemt tegen de moloch van het financiële systeem. Maar helemaal zeker van zijn zaak klinkt ook Vincent niet, en tegen het eind lijkt wat hij doet meer op een Don Quichotiaans belagen van windmolens – wat in Vincents geval betekent: met een kettingzaag een zendmast te lijf.
Zo speelt Kim Nguyen in The Hummingbird Project (de slotfilm van het afgelopen Filmfestival Rotterdam) constant een spel met formaten. Deze zevende speelfilm van festivallieveling Nguyen is een berovingsfilm, maar dan over twee enorme nerds. Vincent en Anton hebben suffe kantoorbaantjes in de financiële sector, maar werken in het geniep aan een plan dat hen in één klap schathemelrijk moet maken. Het idee is even simpel als megalomaan: een glasvezelkabel van zo’n 1600 kilometer, in een rechte lijn van de aandelenbeurs in Kansas naar New York. Die rechte lijn levert ze één milliseconde tijdswinst op bij het binnenhalen van data – zo lang als de vleugelslag van een kolibrie, vandaar de titel – en met die milliseconde voorsprong kunnen ze miljarden binnenhalen.
De grootste troef van The Hummingbird Project is zijn cast. Jesse Eisenberg speelt als Vincent prachtig in op het typetje van de koppige mastermind dat hij al minstens vanaf The Social Network (2010) opbouwt, maar speelt hier de versie die niets voor elkaar krijgt. En het is perfecte anti-typecasting om de boomlange adonis Alexander Skarsgård de nerveuze programmeur Anton te laten spelen – Skarsgård scheerde er zelfs zijn hoofd voor kaal. Het feest is compleet met Salma Hayek, die op het randje van schmierend een maffiabaas maakt van de CEO die door het dappere duo in de luren wordt gelegd.
Om het gapende gat tussen de grootse ambities van de neven en de piepkleine tijdswinst die hun plan oplevert te visualiseren, heeft ook de film een ongrijpbaar gevoel van schaal. In de montage verbindt Nguyen grootse overzichtsshots aan close-ups van minuscule details, en met herhaalde slowmotion shots benadrukt hij hoe kort een milliseconde eigenlijk is. Het resultaat is een manische, bij vlagen hilarische nerdy heist movie, die tussen de regels door maar weer eens duidelijk maakt hoe krankzinnig ons financiële systeem is.
