The Here After

In dit veelbelovende debuut probeert een jeugddelinquent na zijn vrijlating in een vijandige plattelandsgemeenschap zijn leven weer op te pakken.

Vanuit een gesloten jeugdinrichting keert John aan het begin van The Here After terug naar zijn vaders boerderij. En daarmee ook terug naar zijn geboortedorp en naar zijn oude school, plekken waar zijn crime passionel hem in stilte vergezelt. Omdat er nooit expliciet over wordt gesproken duurt het tot halverwege de film voordat de details van zijn misdaad duidelijk worden. Maar de vijandigheid van de omgeving spreekt boekdelen. Zijn straf heeft John uitgezeten, maar daarmee is zijn schuld nog niet afgelost.

John zelf, gespeeld door het Zweedse popidool Ulrik Munther, lijkt in al zijn jonge onbevangenheid nog maar nauwelijks te begrijpen wat hij heeft gedaan. Zijn kinderlijke gezicht geeft weinig emoties prijs. Zo kun je zijn beslissing om zich opnieuw in te schrijven bij zijn oude school op verschillende manieren uitleggen. Bewijst het simpelweg zijn naïviteit, of zoekt hij, al dan niet bewust, de confrontatie met het oordeel van zijn peer group? Is dit zijn manier om zich met de consequenties van zijn daden uiteen te zetten?

The Here After is het speelfilmdebuut van Magnus von Horn, die tijdens zijn studie aan de filmacademie van Lódz al meerdere prijzen won voor zijn korte films. De Poolse cameraman Lukasz Zal (Ida) schoot de film op 35mm en doopte de wijde en kraakheldere beelden in een koele belichting. Het is alsof in Johns wereld de dag nog niet helemaal is aangebroken.

Maar de film schotelt ons geen psychologische analyse van een dader voor. In plaats daarvan lijkt Von Horn — en daarin doet hij denken aan Scandinavische collega’s als Ruben Östlund en Thomas Vinterberg — eerder geïnteresseerd in de sociale mechanismen rondom schuld en boete. Niemand weet zich met Johns aanwezigheid raad; zelfs zijn eigen vader niet. De liefde die hij voor zijn zoon koestert is voelbaar, maar zijn geslotenheid belemmert hem daar de juiste vorm aan te geven. Het is Malin, zelf een nieuwkomer en een buitenbeentje in deze gemeente van zwijgzame plattelanders, die John uit zijn isolement verlost. Zij is de eerste die met hem praat over wat er precies is gebeurd. Gewoon, uit interesse. Dat is alles wat John nodig heeft om níet de greep op zichzelf te verliezen.