The Help

Een bestseller over zwarte dienstmeisjes in het Amerikaanse zuiden van de jaren zestig levert een aantal prachtige vrouwenportretten op die om een Oscar bedelen.

Het zal allemaal nog wel veel te controversieel zijn voor de Oscars, een hele film die over de uitbuiting van zwarte dienstmeisjes in het Amerikaanse zuiden van de jaren zestig gaat. Maar The Help, de verfilming van de gelijknamige bestseller van Kathryn Stockett (2009), is zo’n episch drama met een lach en een traan dat in elke scène om prijzen bedelt. Dat is niet per se erg. Het semi-autobiografische The Help vertelt een verhaal dat niet direct in ieders bewustzijn paraat zal liggen. En zoals altijd met dit soort verhalen over keerpunten uit de geschiedenis gaat dat nu eenmaal met een zekere emotionaliteit en grandeur gepaard waarmee de sentimenten van de toeschouwers worden bespeeld.
The Help wordt verteld vanuit de ogen van de blanke Eugenia ‘Skeeter’ Phelan. Ze is bepaald geen southern belle. Ze heeft rossig haar, weerbarstige krullen en heeft het in haar hoofd gehaald om schrijfster te worden. Via een klusje bij de lokale krant ontdekt ze plotseling hoeveel venijnig racisme er verscholen ligt in een sociaal systeem dat ze haar hele leven voor lief heeft genomen: in die chique zuidelijke huizen zijn het de zwarte dienstmeisjes die als manusjes van alles hele huishoudens bestieren en en passant nog even de kinderen opvoeden zodat hun moeders hun handen vrij hebben voor bridgeclubjes en andere belangwekkende zaken. Ook haar eigen moeder heeft haar opvoeding op die manier uitbesteed, en de eerste vraag die Skeeter voor haar boek aan dienstmeisjes Aibileen en Minny stelt is dan ook hoe het is om voor andermans kinderen te moeten zorgen terwijl je eigen kroost bij familie is ondergebracht.

Diepgeworteld
Aibileen en Minny zijn de echte hoofdpersonen van The Help, maar het kost de film door z’n blanke perspectief wat moeite om ze voor het voetlicht te halen. En als dat gebeurt, dan storend genoeg weer met stereotiepe anekdotes waar op de een of andere manier vrij veel fecaliën aan te pas komen, of het nu om de eigen wc gaat die de zwarte hulp moet hebben omdat de blanke familie anders bang is met iets duisters besmet te worden, of de chocoladepoeptaart die Minny voor het racistische kreng Hilly bakt.
The Help kabbelt behoorlijk lang voort, en wil met z’n heen en weer springende vertelstijl van voice-over, flashback, anekdote en dan toch plots een beetje dramatische situatie niet echt een heel erg meeslepend geheel worden. Maar wie op de vierkante centimeter kijkt ziet een aantal genuanceerde en kleurrijke portretten van outsiders, waaruit blijkt hoe akelig diepgeworteld het verlangen is om de ‘ander’ te verstoten.

Dana Linssen