The Forest of Love

De Japanse shockregisseur Sion Sono kreeg carte blanche van Netflix. Het resultaat is een groteske multigenrefilm over een amateurfilmproductie die in typische Sono-stijl volledig uit de hand loopt.

Sion Sono sluit zich aan bij het rijtje regisseurs als Alfonso Cuarón (Roma) en Martin Scorsese (The Irishman) die met Netflixgeld een ambitieus passieproject mogen maken. In The Forest of Love distilleert de Japanse regisseur van cultshockers Love Exposure (2008), Cold Fish (2010) en Why Don’t You Play in Hell? (2013) zijn favoriete thema’s en motieven: een mix van drama, komedie, horror en softcore pornografie over schoolmeisjes met suïcidale neigingen, nietsnutten met filmambities en machtsdronken perverselingen.

Sono’s nieuwste is in de ban van Joe Murata, een manipulatieve bedrieger en vermeende seriemoordenaar die meisjes – en de rest van hun vrienden en familie – om zijn vingers windt voor seks, macht en geld. Hij heeft het gemunt op Mitsuko, een verlegen twintiger met ernstige trauma’s uit haar tienertijd. Het amateurfilmcollectief van leeftijdsgenoot Shin ziet de ontluikende romance tussen Murata en Mitsuko op afstand gebeuren en bespeurt er een goed scenario in. Het onzalige plan ontstaat om Murata te confronteren met deze filmplannen. Tot ieders schrik is hij weg van het idee. Hij wordt zelfs producent en vervangt geleidelijk de regisseur door zelf achter de camera te kruipen om zijn eigen verhaal vol misbruik, misogynie, geweld en exploitatie in beeld te brengen.

Deze beknopte synopsis doet amper recht aan hoe glorieus complex het tweeëneenhalf uur durende The Forest of Love in elkaar zit. Sono, die naast het scenario ook de montage voor zijn rekening nam, stapelt tijdslijnen, genres en bijfiguren op om een schijnbaar zo onoverzichtelijk mogelijk verhaal te construeren. Denk aan de plotselinge omslagen in sfeer van de Japanse klassieker Throw Away Your Books, Rally in the Streets (Shûji Terayama, 1971) – of desnoods van Twin Peaks: Fire Walk with Me (David Lynch, 1992), maar dan in overdrive.

Paradoxaal genoeg wordt juist in al zijn rommeligheid het centrale thema van de film het best zichtbaar: wat is het verschil tussen een film maken waarin alles mag en hetzelfde in het echt doen wanneer de camera niet meer draait? The Forest of Love gaat uiteindelijk op zoek naar de vaak lastig te duiden scheidslijn tussen kunst en het leven. Het laat zien wat er mis kan gaan wanneer een despotische regisseur totale vrijheid krijgt in zijn doen en laten – wellicht een speelse uithaal naar het genereuze aanbod van Netflix?

Sono baseerde de gruwelijke moorden van deze film op een echte zaak uit 2002, maar laat zijn film niet temmen door de wetten van de realiteit. “In film heb je vier emoties”, blaft Murata als dictatoriale regisseur: “Vreugde, Boosheid, Geluk en Verdriet.” Net als Murata werkt Sono in de meest hysterische vormen van die registers. Dat levert een net zo schreeuwlelijke en walgelijke als gelaagde en fascinerende film op van de brutaalste regisseur uit hedendaags Japan.