The Devil Wears Prada

Meryl Streep is terug. Tragiek, tranen en accenten voorbij, maar niet minder intens dan vroeger. Haar Miranda Priestly, de Duivel in Prada, hakt er niet meteen in, maar blijft wel hangen.

Schrijfster Lauren Weisberger baseerde haar bestsellende meisjesroman The Devil Wears Prada op haar eigen ervaringen bij modetijdschrift Vogue. Weisberger was een jaar lang de assistente van hoofdredacteur Anna Wintour, die ook al weinig vleiend werd verbeeld in Robert Altmans Prêt-à-Porter (1994), een film die van de hele mode-industrie weinig heel liet.

In het boek van Weisberger is, naar het schijnt, vooral Wintour de zondebok. De op haar geïnspireerde Miranda Priestly, hoofdredacteur van de glossy Runway, is op het krankzinnige af; tiranniek, malicieus, kil, sadistisch. Als je foto’s van Wintour (pagekopje, meestal getooid met grote zonnebril) opzoekt op het net, kun je je de setting wel voorstellen. Veel camera’s, geld, macht en gedoe; weinig aandacht voor de secretaresse.

Megalomaan
In het boek, een wraakfantasie, zijn alle pijlen op de bazin gericht, maar dat is in de film anders. Zet Meryl Streep en nieuwkoomster Anne Hathaway tegenover elkaar en Streep wint met gemak. Ook al is de jongere actrice in brede glimlach en Bambi-oogopslag een Julia Roberts in het kwadraat – en dan maagdelijk – en draagt ze de betere Jimmy Choo’s en Manolo’s. Natuurlijk is Streeps Miranda Priestly wel een nare, oudere vrouw: dwingende fluisterstem, streng platina-kapsel, zuinige lippen, de blik altijd gericht op iets of iemand anders.

Als je toch een vraag waagt, herinnert haar reactie aan die van Travis in Taxi Driver (1976), maar dan netter. Zei er iemand wat? De Starbucks moet heet en voor de verjaardag van haar dochters eist ze het manuscript van de nieuwste Harry Potter. De actrices van Absolutely Fabulous hadden van deze obsessieve megalomaan vast een fabelachtige karikatuur gemaakt, maar perfectionistische Streep maakt haar niet alleen krankzinnig maar ook superieur. Behept met een onverstoorbaarheid en rappe tong die respect afdwingt – zo behouden de naarste bazinnen hun plek.

Impact
Iets van die impact dankt haar personage ook aan heldin Andrea (Hathaway), een meisje dat zo grootogig de vernederingen ondergaat dat je met Priestley samen ook wat iebelig van haar wordt. Hè, wat een wichtje. Zoek toch iets anders, kind! Van het scenario en van de weinig opwindende regie van David Frankel, die stilistische ervaring opdeed bij Sex and the City (1998-2004), moet de film het ook niet hebben.

Het script ontstijgt de Hollywood-romkom niet, inclusief de dubbelhartige moraliteit. Het is een foute bizniz, maar het levert wel veel mooie merken op. Van die mooie kleren moet The Devil Wears Prada het wél hebben en van de acteurs die, afgezien van Hathaway, allemaal groter zijn dan hun rollen. Naast Streep is ook Stanley Tucci in vorm als valse stylist en de Britse Emily Blunt (My Summer of Love, 2004) als de vorige assistente, die door Hathaway van haar plaats werd gedrongen. Jammer dat die laatste even obsessieve Emily niet de hoofdrol kreeg. Dat had een betere wedstrijd opgeleverd.