Thanks for Sharing

Seksverslaafden proberen af te kicken in Thanks for Sharing, dat als mix van luchtige romcom, serieuze patiëntenvoorlichting en melodramatische afkicktaferelen op teveel gedachten hinkt.

In het spraakmakende Shame bood Steve McQueen de kijker een ontluisterend inkijkje in de psyche van een seksverslaafde New Yorker. In de romantische dramedie Thanks for sharing ontmoeten we meer seksverslaafde New Yorkers. Om hun psyche is echter een hek gezet met daarop de waarschuwing: "Officieel geaccepteerd ziektebeeld. Niet te diep graven!".
Deze verslavingspatiënten kunnen zichzelf genezen met het fameuze twaalfstapsprogramma dat alle verslavingen in de wereld geneest. Zolang je maar netjes de opdrachten in het zelfhulpboek invult en eerlijk bent tegen je sponsor. Voor de broodnodige nuancering introduceren de filmmakers nog een jongeman (Patrick Fugit) die helemaal in zijn uppie is afgekickt van de heroïne. Met zijn doe-het-zelf-aanpak zet hij zich af tegen zijn vader Mike (Tim Robbins) die we leren kennen als een superafgekickte senior, die na het overwinnen van drank-, drugs- en seksaddicties verslaafd is geraakt aan zelfhulpgroepen.
Mike is de sponsor van zakenman Adam (Mark Ruffalo), die na vijf jaar geheelonthouding weer voorzichtig moet gaan nadenken over het aangaan van een relatie, inclusief seks. Want, zo leggen de personages uitvoerig uit: je kunt alcohol en drugs compleet uit je leven bannen, maar een leven zonder seks en intimiteit is niet iets om na te streven.
Alles lijkt op zijn pootjes te landen wanneer Adam valt voor een vlotgebekte schoonheid (Gwyneth Paltrow) die zelf ook de nodige emotionele bagage meesleept. Maar natuurlijk moeten eerst de nodige hindernissen overwonnen geworden.
Ondanks alle misère houdt de debuterende regisseur Stuart Blumberg de toon licht. Als scenarist van komedies als Keeping the Faith en The Kids Are All Right liet hij al horen dat hij vlot bekkende dialogen kan schrijven. Vooral Alecia Moore — beter bekend als popzangeres Pink — laat zich in haar geslaagde acteerdebuut de teksten van Blumberg prima smaken. Zij mag zich onderscheiden als de enige seksverslaafde vrouw in dit voornamelijk uit hoogopgeleide blanke mannen bestaande gezelschap.
Tegenover een flinke handvol glimlachopwekkende dialogen, gebracht door een sterk acteursensemble, staan minstens zoveel tenenkrommende melodramatische ontwikkelingen. Dieptepunt is een larmoyante vechtpartij tussen Fugit en vader Robbins, die clichématig van de alcoholverslavingswagen af dreigt te vallen. Net zoals Adam trouwens in slechte gewoonten dreigt te vervallen in een potsierlijk sadomasochistisch uitstapje.
Kluchterige grappen over de strapatsen die de corpulente arts-slash-perverseling Josh Gad uithaalt op een wiebelende racefiets demonstreren dat Blumberg in zijn regiedebuut moeite had om een juiste balans te vinden. Dat krijg je ervan als je aan de ene kant betoogt dat seksverslaving een ziekte is, terwijl je je aan de andere kant vrolijk maakt over de symptomen ervan.

Fritz de Jong