Superposition

Deze Deense satire over twee verwende idealisten in een Zweeds bos mengt knap allerlei verschillende genres, van relatiedrama tot thriller, met een Twilight Zone-achtige twist.

Stine en Teit trekken de stekker eruit. In Kopenhagen is hun stress te groot geworden, ze hebben nergens tijd voor en ze zijn het zat om zichzelf daarover te horen klagen. Samen met hun zoontje gaan ze op de meest afgelegen plek in Zweden wonen om uit te zoeken of ze het redden buiten de beschaafde wereld. Om hun “idealen over duurzaam leven” in de praktijk te brengen, verblijven ze daar een jaar lang zonder contact met de buitenwereld. Een gezamenlijke podcast waarin ze eerlijk over hun belevenissen vertellen is hun enige levenslijn. Bij aankomst in hun luxewoning in het bos zijn ze zeer in hun nopjes met zichzelf: “Wie anders dan wij zouden dit doen? Anderen praten er alleen maar over.”

Het ijdele project is gedoemd te mislukken en zij zijn de eersten die dat toegeven. De verstokte stedeling Teit noemt het project naïef, de overbewuste schrijver Stine vindt hun idee “verwend idealisme”. Ze hebben namelijk het privilege en de optie om het niet te doen.

Veel stof dus voor een humoristische zedenschets over twee zelfingenomen control freaks. Zo raakt Stine compleet van slag als ze aan de overkant van het meer plotseling mensen zien lopen. “De website zei dat het totaal afgelegen ligt!”

De satire over moderne stedelingen die met onzuivere motieven hun heil zoeken in de zogenaamde pure natuur, boort ook een nog interessantere, diepere laag aan over hun wankele relatie. Wat zoeken ze hier, vragen ze elkaar in hun podcast. Stine hoopt zichzelf te vinden, Teit hoopt Stine te vinden. In een ietwat geforceerde Twilight Zone-achtige twist zullen ze zichzelf en elkaar beter leren kennen dan hun lief is – de titel Superposition en het gespiegelde beginshot verklappen het al een beetje: er is kwantummechanica in het spel, met allerlei bizarre wendingen.

Maar in de kern draait de film om aloude relatieperikelen. Teit is vreemdgegaan, Stine komt erachter dat hij alleen maar deed alsof hij die zachte en loyale man was die er altijd voor haar zou zijn. Nu weet ze dat ze vooral bang was dat hij haar zou verlaten als ze haar pantser zou afwerpen. Dat hij misschien niet meer van haar houdt als hij haar echt leert kennen – een eerlijke zelfanalyse over de angst die veel vrouwen vast herkennen. Soms warrig, soms knap vermengt Karoline Lyngbye in haar speelfilmdebuut totaal verschillende genres, van relatiedrama en satire tot sciencefictionthriller, tot een spiegelwereld waarin iedereen vooral zichzelf tegenkomt.