Sunset Song
Een botsing van impulsen

Sunset Song
Verbetenheid loont, want na achttien jaar heeft Terence Davies eindelijk zijn adaptatie van het door de Schotse auteur Lewis Grassic Gibbon geschreven Sunset Song kunnen maken. Een film over lijden en vergiffenis.
Terence Davies verklaart zijn voorkeur voor vrouwenverhalen met een verwijzing naar de Amerikaanse vrouwenfilms waarmee hij opgroeide: Love Is a Many-Splendored Thing, Magnificent Obsession, All That Heaven Allows. Niet dat hij nabootsing een goed idee vindt, de beste Britse films gaan volgens hem uit van eigen waarden: “Denk maar aan Kind Hearts and Coronets en It Always Rains on Sunday, films die alleen in Engeland gemaakt konden worden maar wel universeel zijn. Je kan geen ander land imiteren. Amerikaanse acteurs die rondlopen met pistolen is al iets redelijk dwaas, maar wanneer Britse acteurs dat doen wil je alleen maar zeggen: leg alles neer, ga naar huis en blijf daar.”
Toen de UK Film Council Sunset Song in een Amerikaans jasje wou hijsen, schold hij de verantwoordelijken uit voor idioten. “There have got to be stories which tell of a country’s soul“, vond Davies.
Met thema’s zoals verscheurende passies, familie, geheugen en verleden begeeft Davies zich op vertrouwd terrein. Maar de kracht en de complexiteit van dit intense drama schuilt in de manier waarop tegenstrijdige emotionele impulsen stilistisch vertaald worden. De film beweegt zich tussen melancholie en verwondering, tussen claustrofobie en escapisme, tussen liefde voor het verleden en de wil zich er juist van te bevrijden. In zijn lyrische stijl laat Davies een uitgebeend Dreyeriaans psychodrama (dat speelt in een boerderij) botsen met een romantisch ruraal melodrama (in de velden). Terwijl binnen de patriarch voor ellende zorgt (sombere kleuren domineren), vindt de jonge vrouw buiten troost in de natuur (licht en kleur overheersen). Thuis staat bij Davies voor een even onmisbare als traumatiserende band met familie en land.
Sunset Song gaat over de coming-of-age van de jonge Chris Guthrie die haar dromen moet opschorten voor een (boerderij)leven in dienst van haar agressief-dominante vader en die haar geliefde verliest aan de oorlog. Maar het is ook een einde-van-een-tijdperkfilm die een nieuwe samenleving aankondigt. Het onheilsgevoel en de agressieve vaderfiguur zijn autobiografisch, net als de ‘gebruik de kaarten die je krijgt’-houding van de protagoniste. “Ik ben het land”, zegt Chris en ze reageert zonder bitterheid of wraakzucht op emotionele beschadiging. “Zonder vergevingsgezindheid blijf je vastgeklonken aan het verleden”, stelt Davies. Die dubbele beweging, naar het verleden toe en ervan weg, levert fascinerende en hartverscheurend emotionele cinema op.