SUMMER, OR 27 MISSING KISSES

De bitterzoete komedie Summer, or 27 missing kisses wil de toeschouwer meenemen naar een schemergebied tussen eerste liefde en laatste onschuld, waar gevoelens bijna tot een kookpunt komen.

Nana Djordjadze (foto: André Bakker)

Het was in de zomer van de twee eclipsen, zingzegt een vertelstem aan het begin van Summer, or 27 missing kisses, één van de zon en één van de maan. Dus het was 1999, op dat stukje van de aardbol waar niet alleen de maanschaduw de aarde bedekte, maar ook de aardschaduw de maan. De Georgische regisseuse Nana Djordjadze zet hoog in door deze twee verduisteringen als toegangspoort tot haar film te maken. Ze loodst de toeschouwer binnen in de betekenisvolle schemering die er het gevolg van is: een interzone tussen eerste liefde en laatste onschuld.
Als hoofdpersoon koos Djordjadze een maanzieke nimf in de puberleeftijd die, zich van geen kwaad bewust, en met een en al ontluikende borsten, rode krullen en veulenbenen door het dorpje Krasnye Utki slentert. Het is een Tsjechov-gemeenschap waar dorpsdokter Aleksander door alle vrouwen in meer of mindere stilte wordt aanbeden, en door onze veertienjarige Sybill nog wel het meest. Waar de notabelen en hun droevige echtgenotes biljarten bij valavond, waar tranen naar wodka smaken, waar de verzamelde werken van Karl Marx een handig opstapje vormen voor een haastig vrijpartijtje tegen een bureau, en de dorpsnymfomane Veronica (ook al roodharig) maar niet zwanger wordt. Als de rondreizende bioscoop in de dorpsschool Emmanuelle-zoveel brengt dan slaat de stoom van deze totaal geseksualiseerde dorpsgemeenschap. Alles wordt fallisch, van fabrieksschoorstenen tot verrekijkers.

IJdel
Summer, or 27 missing kisses is een zomerfilm die een slap aftreksel is van dé zomerfilm van vorig jaar Luna papa, die eigenlijk ook alweer een slap aftreksel was van Emir Kusturica’s Black cat, white cat. Een beetje seks, een beetje magisch-realisme. Misschien zijn het de ijdele jeugddromen van de regisseuse zelf (met dezelfde rode krullen), maar misschien ook is dat psychologie van de koude grond. Feit is dat de film over levens die maar voortkabbelen, soms bijna tot een kookpunt komen, zelf ook maar voortkabbelt en zelden bruist. Net zoals de zonsverduistering in Georgië ook maar 80% was.
De combinatie van ironie en tragedie die de laatste vijftien minuten van de film biedt, is abrupt en mist, zoals veel in Summer, or 27 missing kisses, een gevoel van noodzaak. En dat voor een film die het woord noodlot tot slot in zulke grote hanenpoten wil schrijven. Ronduit potsierlijk is het doedoedoe-koortje uit Lou Reeds ‘Take a walk on the wild side’ als leidmotief op de soundtrack. Hier wordt helemaal niet aan de ‘wild side’ gelopen. Summer, or 27 missing kisses blijft akelig veilig. In een belegen sfeervol palet. Niet voor niets lijkt de acteur die dorpsarts Aleksander speelt op de Georgische neef van William Hurt. Keurig.

Dana Linssen